ေအာက္တိုဘာ(၁)ရက္ေန႔ ေန႔လည္ (၁၁) နာရီခြဲအခ်ိန္၊ ရွမ္း ေရွ႕ပိုင္း မိုင္းတံုၿမိဳ႕နယ္ေလးရဲ႕ တစ္ေနရာ ကုန္းဆင္းေလးအတိုင္း ဆိုင္ကယ္ (၂)စီး ေမာင္းႏွင္လာၿပီး ေရွ႕(၁)စီး မွာ ေက်ာက္ခဲ ေခ်ာ္နင္းမိၿပီး ဆိုင္ကယ္ေမွာက္သြားခဲ့ကာ ေရေခ်ာင္းထဲကို က်သြားခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္မွ ဆိုင္ကယ္မွ ေကာင္ေလးက ေရွ႕ကေမွာက္သြားတဲ့ ကေလးကို ဆင္းကယ္ၿပီး မိုင္းတံုေဆးရံုကို အျမန္ပို႔ေဆာင္ေဆးကုသမႈ ခံခဲ့ရပါတယ္။ ဆုိင္ကယ္စီးဦးထုတ္ မေဆာင္းတဲ့အတြက္ ျပဳတ္က်ခ်ိန္မွာ ဦးေခါင္းကို ထိခိုက္မိၿပီး နဖူးမွာ(၄)ခ်က္ ခ်ဳပ္လိုက္ရပါတယ္။ ဦးေခါင္းထိတဲ့ ဒဏ္ရာျပင္းထန္တဲ့အတြက္ သတိလစ္ေမ့ေမ်ာလို႔ ေနခဲ့ပါတယ္။

မိုင္းတံုျပည္သူ႔ေဆးရံုမွာ (၃)ရက္ ေဆးကုေပမယ့္ ျပန္လည္သတိမရတဲ့အတြက္ မိုင္းဆတ္ေဆးရံုကို ဆက္လက္ ပို႔ေဆာင္ကုသမႈခံယူခဲ့ပါတယ္။ မိုင္းဆတ္မွာလည္း ေဆးဝါး မစံုလင္တဲ့အတြက္ မိုင္းဆတ္ၿမိဳ႕ရွိ မဇၩိမလူမႈ႕ကူညီေရးအသင္းခြဲနဲ႕ ဆက္သြယ္ၿပီး (၄.၁၀.၂၀၁၃) ညေန (၄)နာရီခြဲအခ်ိန္ တာခ်ီလိတ္ကို ဆက္လက္ ေဆးကုသရန္ မိုင္းဆတ္ မဇၩိမလူမႈ႕ကူညီေရးအသင္းသား (၃)ေယာက္နဲ႕အတူ တာခ်ီလိတ္ကို ဆက္လက္ ထြက္လာခဲ့ၾကပါတယ္။

တာခ်ီလိတ္ၿမိဳ႕ မဇၩိမလူမႈကူညီေရးအသင္းမွာ အတြင္းေရးမွဴး တာ၀န္ယူထားတဲ့ ကၽြန္မထံ ဆက္သြယ္ လာခဲ့ပါတယ္။ လံုးဝသတိမရတဲ့ ကေလးကို ေခၚေဆာင္လာပါ။ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ကၽြန္မတို႔ အသင္းမွ ကူညီပါ့မယ္လို႔ ျပန္လည္ေျပာၾကားခဲ့ပါတယ္။ ည (၈)နာရီ အခ်ိန္မွာေတာ့ တာခ်ီလိတ္ေဆးရံုကို ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။

တာခ်ီလိတ္ေဆးရံုကို ေမတၱာေစတနာသက္သက္ျဖင့္ မိုင္းဆတ္မွ ကားျဖင့္ ကူညီပို႔ေဆာင္ေပးခ့ဲေသာ ကားပိုင္ရွင္ မိုင္းဆတ္ၿမိဳ႕ ဝိန္းေန၊ ဝိန္းေက်ာက္ ရပ္ကြက္ေန ဦးေသာင္းဟန္ ႏွင့္ ေဒၚခင္ေမသန္း တို႔ရဲ႕ ေစတနာကလည္း အံ့မခန္းပါဘဲ ေလးစားပါတယ္ရွင္။ အခုလို ေငြေၾကးလည္း မတတ္ႏိုင္၊ သြားဖို႔လည္း အရမ္းခက္ခဲတဲ့ အခ်ိန္မွာ စာနာစိတ္အျပည့္နဲ႔ ကူညီပို႔ေဆာင္ေပးတဲ့ စိတ္ဓာတ္ေတြကို ကၽြန္မေလးစားဂုဏ္ယူမိပါတယ္။

တာခ်ီလိတ္ေဆးရံုေရာက္ၿပီဆိုေတာ့ ကၽြန္မေဆးရံုမွာ ႀကိဳေစာင့္ေနပါတယ္။ ေဆးရံုတက္ဖို႔ လိုအပ္တာမ်ား ျပဳလုပ္ေပးရင္းနဲ႔၊ ကၽြန္မတို႔ ဥကၠ႒ကို သတင္းပို႔ အေၾကာင္းၾကားလိုက္ပါတယ္။ (၁၀)မိနစ္အတြင္း အသင္းရဲ႕ဥကၠ႒ ဦးတင့္ေဆြ ေရာက္လာၿပီး လူနာကေလးကို လိုအပ္တာ ေဆာင္ရြက္ေပးဖို႔ ေဆးကုသေပးဖို႔ ေျပာၾကားခဲ့ပါတယ္။

သတိလစ္ေမ့ေမ်ာေနတဲ့ ေကာင္ေလးအမည္ကို ေမးၾကည့္ေတာ့ ေမာင္ဝင္းထြန္းဝင္း အသက္ (၂၇)ႏွစ္ ရွိၿပီျဖစ္ေၾကာင္းနဲ႔တကြ က်ိဳင္းတံုၿမိဳ႕အလုပ္သမားေက်းရြာမွာ အေမရယ္၊ အဖြားရယ္၊ ေမာင္ႏွမ(၆)ေယာက္ရွိၿပီး သားအႀကီးဆံုးျဖစ္ေၾကာင္း သိရပါတယ္။ လက္သမား ပညာတတ္တဲ့အတြက္ မိုင္းတံုၿမိဳ႕မွာ ညီအကို(၂)ေယာက္ အလုပ္သြားလုပ္ေနေၾကာင္း၊ ပါလာတဲ့ ညီျဖစ္သူက ေျပာျပပါတယ္။ အေမက က်ပန္းလုပ္ၿပီး၊ အဖြားက ကုန္စိမ္းေရာင္းတယ္လို႔ သိရပါတယ္။ တစ္ေန႔လုပ္ တစ္ေန႔စားရတဲ့ မိသားစုအတြက္ ေဆးကုသဖို႔ ဘယ္တတ္ႏိုင္ပါ့မလဲရွင္။ ေဆးကုသစရိတ္မရွိရင္ေတာ့ အသက္ဆက္ရွင္ဖို႔ ဘယ္လြယ္ႏိုင္ပါ့မလဲ။

(၅)ရက္ေျမာက္ထိ သတိရျခင္းမရွိေသးပါဘူး။ သိတခ်က္ မသိတခ်က္နဲ႔ ေဝဒနာကို ခံစားေနရတဲ့ ေမာင္ဝင္းထြန္းဝင္းကို ၾကည့္ၿပီး ကၽြန္မစိတ္မေကာင္းျဖစ္မိပါတယ္။ မိခင္နဲ႔ ေဝးတဲ့အရပ္မွာ အလုပ္သြားလုပ္ၿပီး ယခုလို ေဝဒနာျပင္းထန္စြာ ခံစားေနရတာကို အေမနဲ႔ အဖြားေတြ႕ရင္ ဘယ္ေလာက္ေသာကေတြ ခံစားရမလဲလို႔ ေတြးမိပါတယ္။ သတိလစ္ေမ့ေမ်ာေနတဲ့ ေကာင္ေလးကို ကၽြန္မတို႔ အသင္းမွ တာဝန္ယူေဆးကုသေပးခဲ့ပါတယ္။ သူရဲ႕ အေမနဲ႔ အဖြားကိုလည္း အေၾကာင္းၾကားခဲ့ပါတယ္။

၆.၁၀.၂၀၁၃ ေန႕မွာေတာ့ (၅)ရက္လံုးလံုး ေမ့ေမ်ာေနတဲ့ ေမာင္ဝင္းထြန္းဝင္းဟာ ေသဆံုးျခင္းကို ေက်ာ္လြန္ၿပီး ျပန္လည္သတိရလာခဲ့ပါတယ္။ သူ႔ကံတရားကေတာ့ ဝမ္းသာစရာပါဘဲ။ စြန္႔ပစ္ရေတာ့မလားလို႔ ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကတဲ့ ညီေလးနဲ႔ သူငယ္ခ်င္း၊ ကၽြန္မတို႔အသင္းသားေတြ အတြက္ ဝမ္းသာစရာသတင္းပါဘဲ။ အဖြားနဲ႔အေမရဲ႕ ေမတၱာေတြ ပို႔လြတ္လို႔ သတိျပန္ရလာသလားလို႔ ထင္မိပါတယ္။ မၾကာခင္ အခ်ိန္မွာဘဲ အဖြားနဲ႔အေမ ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။

သတိရစကေလးကို ေတြ႕ရင္ဘဲ အဖြားနဲ႔အေမ ဖက္ငိုလိုက္ေတာ့ ကၽြန္မျဖင့္ စိတ္ထဲမွာ သနားမိပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ တစ္ဆင့္တိုးလို႔ ေရနဲ႔ႏို႔ တိုက္ေကၽြးတာ ေသာက္လာတဲ့ အဆင့္ျဖစ္လာပါတယ္။ ဒါဟာလည္း တာခ်ီလိတ္ျပည္သူ႔ေဆးရံုမွ တာဝန္ရွိဆရာဝန္၊ ဆရာမမ်ားရဲ႕ ကူညီေဆးကုသေပးမႈေၾကာင့္လည္း အျမန္ဆံုးေကာင္းလာရျခင္းပါဘဲ။ ေကာင္ေလး သတိရလာတာ သိရေတာ့ ကုသေပးေနတဲ့ ဆရာဝန္ႀကီးနဲ႔တကြ ဆရာမေတြလည္း ဝမ္းသာေနၾကတာေတြ႕ရပါတယ္။ ေကာင္ေလးကိုယ္စား ေက်းဇူးတင္ပါတယ္လို႔ ေျပာပါရေစ။

၇.၁၀.၂၀၁၃ ေန႔မွာေတာ့ မိဘအိမ္က က်ိဳင္းတံုမွာရွိတဲ့အတြက္ ေဆးကုသမႈကို က်ိဳင္းတံုၿမိဳ႕ျပည္သူ႕ေဆးရံုႀကီးမွာ ဆက္လက္ေဆးကုသလိုက္ေၾကာင္း လူနာရွင္ျဖစ္တဲ့ အဖြား နဲ႔ အေမက ေျပာလာတဲ့အတြက္ ဆရာဝန္မ်ားနဲ႔ တိုင္ပင္ၿပီး ကၽြန္မတို႔ ေန႔လည္ (၁၁) နာရီ အခ်ိန္မွာ အသင္းရဲ႕ကားနဲ႔ က်ိဳင္းတံုျပည္သူ႔ေဆးရံုကို ပို႔ေဆာင္ႏိုင္ရန္ ကၽြန္မတို႔ ဥကၠ႒ ဦးတင့္ေဆြ မွ အစစအရာရာ ေဆးကုသရိတ္၊ စားစရိတ္နဲ႔ လိုအပ္တဲ့ ေအာက္စီဂ်င္ဘူး အေရးေပၚသံုးရန္က အစ စီစဥ္ေပးၿပီး က်ိဳင္းတံုၿမိဳ႕သို႔ ကၽြန္မနဲ႔တကြ အသင္းသူ(၂)ေယာက္၊ အသင္းသား(၂)ေယာက္ လိုက္ပါပို႔ေဆာင္ ေပးခဲ့ၾကပါတယ္။ က်ိဳင္းတံုျပည္သူ႕ေဆးရံုကို ညေန (၃)နာရီအခ်ိန္မွာ ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။

က်ိဳင္းတံုေရာက္တယ္ဆုိရင္ဘဲ က်ိဳင္းတံုၿမိဳ႕ ႏွလံုးလွပိုင္ရွင္မ်ားလူမႈ႕ကူညီေရးအသင္းမွ ဦးေက်ာ္သူေအာင္ ကိုယ္တိုင္ လာေရာက္ေစာင့္ေနၿပီး ေဆးရံုတက္ႏိုင္ရန္ ဝိုင္းဝန္းကူညီေပးခဲ့ပါတယ္။ က်ိဳင္းတံုေဆးရံု၌ လိုအပ္တဲ့ ေဆးကုသမႈခံယူရန္အတြက္ ဆရာဝန္မ်ားထံ အပ္ႏွံေပးၿပီး လိုအပ္ေသာ ေဆးမ်ားဝယ္ေပးခဲ့ၿပီး ဆက္လက္ေဆးကုသႏိုင္ရန္လည္း အသင္းမွ ေဆးကုသစရိတ္ကို အဖြားထံမွာ လွဴဒါန္းေပးခဲ့ပါတယ္။ လွဴဒါန္းေပးတဲ့ ေငြကိုကိုင္ၿပီး မ်က္ရည္က် ဝမ္းသာစြာ လက္ခံခဲ့တဲ့အဖြားက ေျပာလိုက္တဲ့ စကားေၾကာင့္ ပင္ပန္းသမွ်ေတြ အေမာေျပသြားခဲ့ပါတယ္။

အဖြားက ဘာေျပာလဲဆိုေတာ့ အဖြားတို႔မွာ ေဆးကုသစရိတ္မရွိတဲ့အတြက္ ဒီကေလးခုလို အသက္ရွင္မွာ မဟုတ္ပါဘူးတဲ့၊ ဆရာတို႔ ဆရာမတို႕ မဇၥ်ိမလူမႈကူညီေရးအသင္းကသာ ကူညီေဆးကုသ၊ ကူညီေစာင့္ေရွာက္ေပးလို႔ သူ႔ေျမးေလး ယခုလို အသက္ရွင္ခြင့္ရတာမို႔ ေက်းဇူးတင္လြန္းလို႔ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ေၾကာင္း ေျပာပါတယ္။ ဒီစကားၾကားရေတာ့ ကၽြန္မရင္ထဲ ပီတိျဖစ္ရပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ ဥကၠ႒နဲ႔ အသင္းႀကီးရဲ႕ ကူညီေစာင့္ေရွာက္မႈ႕ေၾကာင့္ လူတစ္ေယာက္ အသက္ရွင္သြားရျပန္ၿပီဆိုတဲ့ ဝမ္းသာပီတိဟာ ရင္ထဲမွာ စဥ္းစားတိုင္း သာဓုေခၚမိပါတယ္။ ညေန(၄)နာရီ (၁၅)မိနစ္မွာေတာ့ ကၽြန္မတို႔ က်ဳိင္းတံုေဆးရံုမွ တာခ်ီလိတ္ကို ျပန္ဖို႔ ႏႈတ္ဆက္တဲ့အခ်ိန္၊ လူနာျဖစ္တဲ့ေမာင္ဝင္းထြန္းဝင္းရဲ႕ ႏႈတ္မွ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဗ်ာလို႔ ေျပာလိုက္တဲ့ အသံၾကားရေတာ့ျပန္ခါနီး ကၽြန္မတို႔အသင္းသူ၊ အသင္းသားေတြ အံ့ၾသသြား ေစပါတယ္။ ေကာင္ေလးရဲ႕ အဖြားက ဆရာတို႔ ဆရာမတို႔ေတြရဲ႕ ေမတၱာေၾကာင့္ ကၽြန္မတို႔ ေျမးေလး အသက္ျပန္ရွင္ၿပီတဲ့ေလ။ ကၽြန္မတို႔လည္း ေျပာမျပတတ္ေအာင္ ဝမ္းသာမိပါတယ္။ လူ႕အသက္တစ္ေခ်ာင္းကို ေသတြင္းမွ ကယ္လိုက္ႏိုင္တဲ့အတြက္ တာခ်ီလိတ္အျပန္ ကၽြန္မတို႔အဖြဲ႕ ေပါ့ပါးလန္းဆန္းတက္ၾကြ ေနခဲ့ပါတယ္။

ဒီျဖစ္ရပ္ကို ျပန္သံုးသပ္မိတယ္ဆိုရင္ ပထမအခ်က္ ျပည္သူလူထုအားလံုး ဆိုင္ကယ္စီးရင္ ဦးထုတ္ေဆာင္းပါလို႔ ေၾကျငာေနတဲ့ ယာဥ္ထိန္းရဲေတြကို ေက်းဇူးတင္ရမွာပါ။ ဦးထုတ္မေဆာင္းဘဲ ဆိုင္ကယ္စီးခဲ့တဲ့အတြက္ ဆိုင္ကယ္ေမွာက္ခ်ိန္မွာ ေမာင္ဝင္းထြန္းဝင္း တစ္ေယာက္ ဦးေခါင္းမွာ ျပင္းထန္တဲ့ ဒဏ္ရာ ရရွိခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ျပည္သူလူထုအားလံုး ဒီျဖစ္ရပ္ေလးကို ၾကည့္ၿပီး သင္ခန္းစာ ယူလို႔ ဆိုင္ကယ္ဦးထုတ္ေလးေတြ ဆိုင္ကယ္စီးတိုင္း ေဆာင္းေစခ်င္ပါတယ္။

ေနာက္တစ္ခ်က္ကေတာ့ ကားလမ္းတေလွ်ာက္ လူနာရဲ႕ လက္ကေလးကို ကိုင္ၿပီး ႏႈတ္မွ တဖြဖြ တရားေတာ္ေတြရႊတ္ ေမတၱာေတြပို႔ေနတဲ့ အေမနဲ႔ အဖြားအိုတို႔ရဲ႕ေမတၱာေတြ၊ သားအခ်စ္ ေျမးအႏွစ္ဆိုတဲ့အတိုင္း အဖြားတစ္ေယာက္ရဲ႕ တုန္ရီေနတဲ့ လက္ေတြဟာ ေျမးအတြက္ အားေဆးသဖြယ္ ဆုတ္ကိုင္ယုယေပးေနတဲ့ ေမတၱာအၾကင္နာေတြကို ေတြ႕ရျပန္ပါတယ္။

ေမာင္ဝင္းထြန္းဝင္း ယခုလိုသတိရ ျပန္လည္ေကာင္းမြန္လာျခင္းဟာ ကၽြန္မတို႔ ပရဟိတလုပ္ၾကတဲ့ အသင္းေတြ တစ္သင္းနဲ႕တစ္သင္း ခ်ိတ္ဆက္မိေနၾကလို႔ ပိုၿပီး ေအာင္ျမင္တာကိုလည္း ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ ျမင္ေတြ႕ေနရပါတယ္။ မိုင္းဆတ္မဇၩိမလူမႈ႕ကူညီေရးအသင္းမွ  တာခ်ီလိတ္မဇိၩမလူမႈ႕ကူညီေရးအသင္းကို လႊဲအပ္ၿပီး က်ဳိင္းတံုႏွလံုးလွပိုင္ရွင္မ်ားလူမႈကူညီေရး အသင္းတို႔ တေသြးထဲ တသားထဲ စိတ္ဓာတ္တူညီစြာ ခ်ိတ္ဆက္ကူညီခဲ့ၾကလို႔ အသက္တစ္ေခ်ာင္း ရွင္သန္ခြင့္ရသြားတာဟာ ကၽြန္မတို႔ ပရဟိတ လုပ္ေဆာင္မႈရဲ႕ ေအာင္ျမင္မႈ မွတ္တိုင္တစ္ခုပါဘဲ။

က်ိဳင္းတံုၿမိဳ႕ အျပန္လမ္းမွာေတာ့ ပီတိေတြကိုယ္စီနဲ႔ ကၽြန္မတို႔ အသင္းသူ၊ အသင္းသားေတြ ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကပါတယ္။ ေမာင္ဝင္းထြန္းဝင္း တစ္ေယာက္ ဒီထက္ပိုၿပီး အျမန္ဆံုး က်န္းမာ၍ ဒီအေမ၊ ဒီအဖြားေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ က်န္းမာၿပီး အလုပ္ေတြ ျပန္လုပ္ႏိုင္ပါေစလို႔ ကၽြန္မတို႔ မဇၩိမလူမႈကူညီေရးအသင္းရဲ႕ ေမတၱာဂရုဏာေတြနဲ႔ ဆုေတာင္းေပးလိုက္ပါတယ္။