ဒီေန႔ ေခတ္လူငယ္ေတြဟာ မနက္(၈)နာရီ အလုပ္တက္ ညေန(၅)နာရီ အလုပ္ဆင္း၊ တကယ္ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ (၆)နာရီေလာက္မွ တစ္ရက္(၁၂)နာရီမွာ (၁၀)နာရီေလာက္ အလုပ္လုပ္ေနရၿပီး  နားရက္က တစ္ပါတ္(၁)ရက္တဲ့....

ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားမိတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံမွာ လူငယ္ေတြအားလံုး ဒီအတုိင္းသာ အလုပ္ဆက္လုပ္ သြားမယ္ဆိုရင္ သူတို႔အတြက္ ကိုယ္ပိုင္ အခ်ိန္နည္းပါးေတာ့ သူတို႔သင္ခ်င္တဲ့ ဘာသာရပ္ေတြ၊ သူတို႔သင္ခ်င္တဲ့ နည္းပညာေတြ၊ သူတို႔ သိခ်င္တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြ ဘယ္လိုေလ့လာမလဲ?၊
ဒီစနစ္နဲ႔ဆို ေသခ်ာတယ္ ဒီအလုပ္ကို တစ္သက္လံုး ဒီမွာလုပ္ၿပီး ဒီအလုပ္အေၾကာင္းအရာဘဲ သင္ယူဆိုတဲ့ သေဘာသက္ေရာက္ေနတယ္။

ဒါလုပ္ငန္းခြင္၀င္ေနတဲ့ အလုပ္သမား လူငယ္ေတြကိုေျပာတာပါ။ အထက္တန္းပညာ သင္ယူေနတဲ့ ကေလးေတြေရာ ဘာထူးလဲ မနက္က်ဴရွင္ ေန႔လည္ေက်ာင္းစာ၊ ညေနက်ဴရွင္ ျပန္လာေတာ့လဲ အိမ္စာနဲ႔ တစ္ရက္တစ္ရက္ သူတို႔ပတ္၀န္းက်င္ကို ေလ့လာဖို႔ ပတ္၀န္းက်င္ကို သင္ယူဖို႔ အခ်ိန္ရွားပါးကုန္တယ္။
ႏိုင္ငံျခားတိုင္းျပည္ေတြမွာ ဆိုရင္ အလုပ္တစ္ခုလုပ္ရင္း ေနာက္ထပ္ ကိုယ္ႀကိဳက္တဲ့ ပညာကို သင္ယူူလို႔ရတယ္။

ဥပမာ ေရွ႕ေနလုပ္ေနရင္း ဆရာ၀န္ပညာ သင္ယူတယ္ ၿပီးေတာ့ သူဆရာ၀န္လက္မွတ္ ယူၿပီး ေဆးကုတယ္၊ ဒီလုပ္ငန္းမွ မေက်နပ္ရင္ ေလယာဥ္ေမာင္း သင္တန္းတက္ၿပီး ေလယာဥ္ေမာင္းရင္ ေမာင္းတယ္၊ သူတို႔မွာ လြတ္လပ္စြာ ေတြးေခၚခြင့္၊ လြတ္လပ္စြာ သင္ၾကားခြင့္ေတြ ရွိေနေတာ့ ေျပာင္းလဲမႈေတြ လုပ္လို႔ရတယ္၊ သင္ယူခ်င္တဲ့ ပညာကို ေလ့လာၿပီး ၀င္ခြင့္ရေအာင္ေျဖလို႔ေအာင္ရင္ သင္ၾကားခြင့္ရွိတယ္ ။

ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာေတာ့ (၁၀)တန္းေအာင္ရင္ တကၠသိုလ္က ခ်ေပးတဲ့ ဘာသာရပ္ဘဲ ယူရတယ္၊ ဘာသာေျပာင္းလဲ ယူရင္လည္း အမွတ္စာရင္းမွာ အေျခခံထားတဲ့အတြက္ အဆင္မေျပမႈေတြနဲ႔ ၿပီးေတာ့ (၁၀)တန္းေအာင္တဲ့ အရပ္ေဒသကို လိုက္ၿပီး အဲ့ဒီေဒသမွာရွိတဲ့ တကၠသိုလ္ဘဲ တတ္ခြင့္ရွိတယ္။တကယ္ဆိုရင္ တကၠသိုလ္မွာ ဘာသာရပ္အလိုက္ ၀င္ခြင့္သက္သက္ ေျဖဆိုခြင့္ရခဲ့ရင္ အေကာင္းဆံုးဘဲ လို႔ထင္ျမင္မိတယ္။

အထက္တန္းေအာင္ရင္ တကၠသိုလ္ပညာေရးမွာ ႀကိဳက္တဲ့ဘာသာရပ္ကို ၀င္ခြင့္ေျဖခိုင္း။ အဲ့ဒီမွာ အဆင့္မွီရင္ ေပးတက္လိုက္ေပါ့ ဒါမွ သူ႕ေရြးခ်ယ္ခြင့္ရမွာေပါ့ အခုေတာ့ (၁၀)တန္းမွာ အမွတ္နည္းတာနဲ႔ ဆရာ၀န္ျဖစ္ခ်င္တဲ့သူက ျမန္မာစာယူၿပီး ဘြဲ႕လက္မွတ္အိမ္မွာခ်ိတ္ ကြမ္းယာေရာင္းစားနဲ႔ဆိုေတာ့ ဘယ္လိုလုပ္ ဒီႏိုင္ငံတိုးတက္ေတာ့မလဲ၊ သေဘာတရားကေတာ့ အထက္တန္းေအာင္ရင္ တကၠသိုလ္ပညာ သင္ဖို႔ ႀကိဳက္တဲ့ ဘာသာရပ္အတြက္ ၀င္ခြင့္ေျဖႏိုင္တယ္။

အခုေတာ့ (၁၀)တန္းမွာ စံုစီနဖာသင္ေပးလိုက္တဲ့ ပညာရပ္ေတြကို သင္ၾကားၿပီး ကိုယ္ဘယ္ ဘာသာရပ္ကို စိတ္၀င္စားတယ္ ဆိုတာကို ေ၀ခြဲရခက္ေနတာေပါ့။ ေနာက္ၿပီး အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္း ဘာသာရပ္ ဆိုတာ ဆရာ၀န္တို႔၊ အင္ဂ်င္နီယာတို႔လို႔ဘဲ ထင္ေနၾကတာ။ တကယ္ဆိုရင္ ကိုယ္တကယ္ စိတ္၀င္စားတဲ့ ဘယ္ဘာသာရပ္မဆို ေလ့လာလိုက္စားရင္ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္း ဘာသာရပ္အျဖစ္ ေျပာင္းလဲလို႔ရပါတယ္။

 ႏိုင္ငံေတာ္ကလည္း ေက်ာင္းၿပီးတဲ့ လူငယ္ေတြကို အလုပ္အကိုင္ အခြင့္အလမ္းေတြ မဖန္တီးေပးႏိုင္တာလည္း ပါပါတယ္။ အခုေတာ့ အထက္တန္းမွာ သင္ၾကားခဲ့ရတဲ့ ဘာသာရပ္ေတြနဲ႔ တကၠသိုလ္မွာ ဘာယူလို႔ ဘာယူရမွန္း မသိျဖစ္ေနၾကရတယ္။ ေနာက္ၿပီး လူငယ္ေတြအတြက္
ေရြးခ်ယ္ခြင့္ဆိုတာ အေလ့အက်င့္မရွိေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္အခြင့္အေရးကို ေမ့ေနၾကရတယ္၊ ေရြးခ်ယ္ခြင့္ကို အသံုးခ်ဖို႔ ေျပာင္းလဲမႈကိုလဲ မ၀ံ့မရဲျဖစ္ေနၾကတာ ေတြ႕ရတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ အမ်ားဆံုး ၾကားမိတာကေတာ့ လူငယ္ေတြ (၁၀)တန္းေအာင္ရင္ အေ၀းသင္တတ္ရင္း ဘြဲ႕ယူၿပီး အလုပ္လုပ္ေတာ့မယ္လို႔ဘဲ ေျပာသံၾကားရတယ္။ လူႀကီးေတြကလဲ ဘယ္ပုဒ္မေတြ ဘယ္လိုေျပာင္းေျပာင္း၊ ဘယ္သူ သမၼတလုပ္လုပ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူငယ္ေတြကို ကိုယ္ပိုင္ေရြးခ်ယ္ခြင့္ မေပးဘူး၊ ကိုယ္ပိုင္ တီထြင္ ဆန္းသစ္မႈ၊ ကိုယ္ပိုင္ ေတြးေခၚေျမာ္ျမင္ခြင့္၊ ကိုယ္ပိုင္ အယူအဆေတြ ေဖာ္ထုတ္ခြင့္မေပးတဲ့ ပညာေရးစနစ္ကို မေျပာင္းသေရြ႕ကေတာ့ ဒီႏိုင္ငံႀကီး မေျပာင္းလဲဘူးဆိုတာ ရဲရဲႀကီး အာမခံတယ္။ လူငယ္ သင္ၾကားခ်င္တာက အႏုပညာရပ္ အေဖက “မင္း အင္ဂ်င္နီယာ လုပ္ရမယ္ အဲ့ေတာ့ ျပင္ဦးလြင္သြားၿပီး အေကာင္းဆံုး ေဘာ္ဒါေန အမွတ္ အေကာင္းဆံုးရေအာင္လုပ္”ဆိုတဲ့ မိဘရဲ႕ဖိအား၊ တကၠသိုလ္ရဲ႕ ဘယ္အမွတ္ ဘယ္ေလာက္ရမွ ဘယ္ဘာသာရပ္ကို သင္ယူခြင့္ရမယ္ဆိုတဲ့ ဖိအားေတြကို မျပင္သေရြ႕ေတာ့ ဒီႏိုင္ငံႀကီး တိုးတက္မွာမဟုတ္ဘူး။

ႏိုင္ငံေတာ္ တိုးတက္ေျပာင္းလဲဖို႔ဆိုတာ အဓိက လူငယ္ေတြရဲ႕ အခန္းက႑က ပိုၿပီး အေရးႀကီးပါတယ္။ ဒီလူငယ္ေတြကို ေနရာမေပးဘဲ လူႀကီးေတြဘဲ ငါတတ္တယ္၊ ငါသိတယ္ မင္းတို႔ ငယ္ပါေသးတယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ဓါတ္ေတြနဲ႔ သြားေနရင္ေတာ့ ဘာမွထူးျခားလာမွာ မဟုတ္ဘူူး၊ လူငယ္ေတြကို အခြင့္အလမ္းေပးၿပီး သူတို႔ရဲ႕ အမွားအယြင္းေတြေပၚမွာ ေစတနာနဲ႔ လုိက္လံျပဳျပင္ေပးရင္ ပိုမိုေကာင္းမြန္လာမယ္နဲ႔တူတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူငယ္ေတြဟာလဲ သင္ယူမႈဆိုတာကို ေခတ္ေရစီးေၾကာင္းေပၚက ပညာရပ္ေတြကို သင္ၾကားေနရံုနဲ႔ မၿပီးပါဘူး ဒီပညာရပ္ေတြဆိိုတာလဲ ေရွ႕ေရွ႕က ပညာရွိေတြ ေကာင္းသထက္ ေကာင္းေအာင္ ျပဳျပင္လာတဲ့ ပညာရပ္ေတြျဖစ္တာမို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အဘိုးအေဘးေတြ ေလ့လာခဲ့တာကို လဲေလ့လာဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။

လူႀကီးေတြရဲ႕ သင္ၾကားျပသမႈကို လက္ခံၿပီး ကိုယ့္မွာရွိတဲ့ အရည္အခ်င္းနဲ႔ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမွ ေကာင္းမြန္တဲ့ ရလာဒ္ကိုရရွိိမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံမွာ ပညာေရးနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ ကြာဟခ်က္က ပညာကို ေငြေၾကးနဲ႔ ၀ယ္ယူသင္ၾကားေနရျခင္းဘဲ၊ ေကာင္းမြန္တဲ့ ပညာေရးကို လိုခ်င္ရင္ ေငြေၾကးရင္းႏွီးမႈ ျပဳလုပ္ၿပီး သင္ယူခ်င္မွရမယ္။

ဒီလိုျဖစ္ေနေတာ့ တစ္ႏိုင္ငံလံုးမွာရွိတဲ့ ခ်ိဳ႕တဲ့ႏြမ္းပါးတဲ့ လူငယ္ေတြအတြက္ ဒီပညာေရးဟာ သူတို႔နဲ႔ မဆိုင္သလိုျဖစ္ေနတယ္။ ကြန္ပ်ဴတာ သင္တန္းတတ္ခ်င္ရင္ သင္တန္းေၾကး အနည္းဆံုး က်ပ္(၁)သိန္းေလာက္ေပးႏိုင္မွ အေျခခံကြန္ပ်ဴတာ သင္ခြင့္ရွိမယ္။

ဒီလိုဘဲ အဆင့္ျမင့္တဲ့ ပညာရပ္ေတြဆိုလဲ ဒီထက္ ပိုမိုတဲ့ေငြေၾကးနဲ႔မွ တတ္ႏိုင္မယ့္ အေျခအေန ျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ လူငယ္ေတြမွာ အခက္အခဲေတြ ျဖစ္ေနရတယ္။ (၁၀)တန္းေအာင္ဖို႔ေတာင္ က်ဴရွင္ေတြ၊ ေဘာ္ဒါေတြတက္ၿပီး ေအာင္ျမင္ေအာင္ မနည္း ႀကိဳးစားေနရတဲ့ အေျခအေနကို ေတြ႕ျမင္ရတယ္။

ပညာေရးက ခက္ခဲေနလို႔လား ဆိုေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ပညာေရးမွာ အေျခခံက်တဲ့ ေတြးေခၚသံုးသပ္မႈ၊ လြတ္လပ္စြာ ေ၀ဖန္ပိုင္းျခားႏိုင္မႈေတြကို ေက်ာင္းမွာ သင္ၾကားခြင့္မရရွိခဲ့ဘဲ ဒါက်က္ ဒါေျဖဆိုတာနဲ႔ က်င္လည္ခဲ့ရေတာ့ ျပႆနာတစ္ရပ္ကို ေ၀ဖန္ပိုင္းျခားရဲတဲ့ စိတ္ဓါတ္ေတြ နည္းပါးလာရတာေပါ့။

တကယ္ေတာ့ ေခတ္တစ္ေခတ္ရဲ႕ ပညာသင္းသတ္ျခင္းခံလိုက္ရတဲ့ သားေကာင္ေတြျဖစ္ခဲ့ရတာပါ။ ႏိုင္ငံရဲ႕ စီးပြားေရး အေျခအေနအရ သူတို႔ရဲ႕ တီထြင္ဆန္းသစ္မႈေတြကို မေထာက္ပံ့ႏိုင္တာလည္း ပါပါတယ္။ သူမ်ားႏိုင္ငံက ေက်ာင္းေတြမွာဆို သုေတသန လုပ္ငန္းေတြကို အႀကီးအက်ယ္ လုပ္ကိုင္ေနတဲ့အခ်ိန္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီက တကၠသိုလ္မွာ လက္ေတြ႕ခန္း၀င္ရင္ ပစၥည္းတစ္ခု ပ်က္ရင္ဘယ္ေလာက္၊ လက္ေတြ႕ ခန္းေၾကးဘယ္ေလာက္၊ ဆိုတာနဲ႔ဆိုေတာ့ လူငယ္ေတြ စိတ္မ၀င္စားေတာ့ဘူး။ လုပ္ဖို႔လဲ ေငြေၾကးအေျခအေနနဲ႔ မျဖစ္ႏိုင္တာေတြလည္း ရွိတာေပါ့ဗ်ာ။

ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္က ကိုယ္တိုင္ၾကံဳေတြ႕ခဲ့တာပါ။ တကၠသိုလ္မွာ လူႀကီးလာလို႔တဲ့ ေတြ႕တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ အားလံုး ကြန္ပ်ဴတာခန္းထဲမွာ ထုိင္ခိုင္းထားတယ္ ကြန္ပ်ဴတာဖြင့္ေပးထားတယ္ သင္ၾကားမႈနဲ႔ ပတ္သက္တာ ဘာမွမရွိဘူး။ ေက်ာင္းသားေတြက ကြန္ပ်ဴတာေရွ႕သာ ထုိင္ေနတာ (mouse)ကို ဘယ္လိုကိုင္ၿပီး ခလုတ္ဘယ္လိုႏွိုပ္ရမယ္ဆိုတာေတာင္ နားမလည္ဘူး၊ ပိုဆိုးတာက အားလံုးျပန္လုိ႔ရၿပီ ကြန္ပ်ဴတာေတြပိက္သြားတဲ့ ကြန္ပ်ဴတာဘယ္လို ပိတ္ရမွန္းေတာင္ နားမလည္တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြပါတယ္။

ဒါအထက္တန္းေက်ာင္းသား အဆင့္မဟုတ္ဘူး၊ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား အဆင့္မွာျဖစ္ေနတာေနာ္။ ဒီလိုဆို ႏိုင္ငံတကာက Research လုပ္ထားတဲ့ Data ေတြရွာေဖြရမယ္ၿပီးရင္ ကိုယ္တိုင္လုပ္ရမယ္ဆို ပိုဆိုးကုန္မွာေပါ့။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံမွာ လက္လွမ္းမွီတဲ့ အဆင့္ျမင့္ ပညာေရးစနစ္ ဖန္တီးေပးႏိုင္မႈနဲ႔ လက္ေတြ႕ လုပ္ငန္းခြင္ ၀င္ႏိုင္ဖို႔ အခြင့္အေရးေတြ ဖန္တီးေပးႏိုင္ဖို႔ အေရးႀကီးတယ္။ စကၤာပူမွာဆို ဘယ္ေက်ာင္းၿပီးရင္ အလုပ္ရမယ္ဆိုတာေတြ၊ ဘယ္ေက်ာင္းအတြက္ အလုပ္ဖန္တီီးမႈေနရာ ဘယ္ေလာက္ရွိတယ္ဆိုတာ ေတြၾကားရေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီမွာ အင္ဂ်င္နီယာေက်ာင္းၿပီးလို႔ လက္ေတြ႕ လုပ္ငန္းခြင္၀င္ဖို႔ အခြင့္အေရးကို ကိုယ္တိုင္ လိိုက္ရွာေနရတယ္။ အလုပ္ေတြကလဲ အင္ဂ်င္နီယာ တစ္ေယာက္ကို တစ္လ (၂)သိန္းေလာက္ေပးဖို႔ သူမွာ လုပ္ငန္းအေတြ႕အၾကံဳမရွိတာနဲ႔ မေပးႏိုင္ဘူးတဲ့။  ဒါဆို ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံက သင္ၾကားေပးတဲ့ အင္ဂ်င္နီယာပညာေရးကို ေျမာင္းထဲလႊင့္ပစ္ဖို႔ဘဲ ရွိေတာ့တယ္။

အခုၾကားျပန္ၿပီ တိုင္ရင္းသား ဘာသာစကားသင္ၾကားႏိုင္ရမယ္တဲ့။ တကယ္စဥ္းစားၾကည့္ရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အဂၤလိပ္ဘာသာနဲ႔ ျပဌာန္းထားတာကိုေတာင္ ျမန္မာလိုေကာင္းေကာင္း နားမလည္ႏိုင္တဲ့ အေျခအေနမွာ တိုင္းရင္းသား ဘာသာစကားနဲ႔ဆို ပိုဆိုးၿပီေပါ့။

Google မွာ တစ္ျခားဘာသာစကားကို တိုက္ရုိက္ဘာသာျပန္လို႔ရေနတဲ့ အေျခအေနမွာ ျမန္မာလို႔ မရေသးဘူး။ ေျပာရင္ေတာ့ Language Source မွာ အားနည္းေနတာပါတဲ့။ ေက်ာင္းသားဗဟိုျပဳ သင္ၾကားေရးလို႔ ေျပာေနေပမယ့္ ေက်ာင္းသားေတြကို ေလ့လာသင္ၾကားတတ္ေအာင္ ျပဳျပင္ေပးဖို႔ အေရးႀကီးဆံုးပါ။

အေရးႀကီးဆံုးက လူငယ္ေတြ အလုပ္အကိုင္ အခြင့္အလမ္း ဖန္တီးႏိုင္မႈနဲ႔ သင္ၾကားေရးမွာ ဖိအားေလွ်ာ့ခ်ေပးႏိုင္မႈ၊ မိဘမ်ားရဲ႕ဖိအားလည္းပါပါတယ္၊ လြတ္လပ္တဲ့ သင္ၾကားခြင့္၊ နည္းလမ္းမွန္တဲ့ ေက်ာင္းသားဗဟိုျပဳ သင္ၾကားေရးစနစ္ျဖစ္ဖို႔ အေရးအႀကီးဆံုးလို႔ ထင္ျမင္ယူဆမိပါေၾကာင္း တင္ျပ လိုက္ရပါတယ္။

ေဆာင္းပါးရွင္။   ။ မင္းသုတ

~⊱•❈❀ღ✿⊰❂⊱✿ღ❀❈•⊰~

~~~~~~~~ ေၾကာ္ျငာ ~~~~~~~~~