ကၽြန္ေတာ္တို႔ မဇၩိမလူကူညီေရးအဖြဲ႕သားမ်ားသည္ အသင္းတာ၀န္တစ္ခုျဖင့္ မဲေခါင္ျမစ္ ကမ္းနေဘး မိုင္းဖုန္းေက်းရြာအုပ္စုထဲက ပါဆာ/ဆမ္ဖူး ရြာေလးတစ္ရြာသို႔ 18-7-2013 ၾကာသပေတးေန႔က ေရာက္သြားခဲ့ပါသည္။ အသင္းတာ၀န္မ်ားၿပီးဆံုး၍ တာခ်ီလိတ္သို႔ ျပန္မည့္အခ်ိန္တြင္ ထိုရြာမွ တာ၀န္ရွိသူတစ္ဦး ေျပာလာသည္မွာ သူတို႔ရြာႏွင့္ မလွမ္းမကမ္း သစ္ေခါက္ၿခံထဲတြင္ စိတ္ေ၀ဒနာရွင္ လူငယ္တစ္ဦးအား ေျခေထာက္ကို သံႀကိဳးခ်ည္ထားသည္မွာ ၾကာၿပီျဖစ္ေၾကာင္းႏွင့္ အဲဒီလို ေ၀ဒနာရွင္မ်ိဳးအား အကိုတို႕မဇၥ်ိမလူကူညီေရးအသင္းမွ အကူအညီေပးသလားဟု ေျပာလာပါသည္။

{ သံေခ်ာင္းတန္းလန္းျဖင့္ ေတြ႕ျမင္ရပံု}

ကၽြန္ေတာ္လည္း ေသခ်ာေအာင္ ေနာက္တစ္ခါထပ္ေမးလိုက္ပါသည္။ ေသခ်ာနားေထာင္ၿပီးမွ သူ႕ကိုျပန္ေျပာျပရပါတယ္ တတ္ႏိုင္သမွ် ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကူညီေပးပါ့မယ္ ဒါေပမယ့္ အရင္သြားၾကည့္ၾကမယ္ဟု ေျပာလိုက္ၿပီး ထိုရြာေလးမွ (၁၀)မိနစ္ခန္႔ ကားေမာင္းသြားလိုက္ေသာအခါ သစ္ေခါက္ျခံထဲသို႕ အ၀င္လမ္းသည္ ကားေမာင္း၀င္၍မရေသာ လမ္းက်ဥ္းေလး ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ လမ္းေဘးတြင္ ကားမ်ားကိုရပ္ခဲ့ကာ (၅)မိနစ္ခန္႔ လမ္းေလွ်ာက္လိုက္ရင္ျဖင့္ ေတြ႕ရပါၿပီ (၃)ဧကေလာက္ က်ယ္၀န္းမည့္ သစ္ေခါက္ျခံႀကီးထဲတြင္ တဲကေလးတစ္လံုး ျဖည္းျဖည္းခ်င္းဆက္၍ လမ္းေလွ်ာက္သြားရာ အနားေရာက္ေတာ့ ရုပ္ရည္သန္႔သန္႔ျပန္႔ျပန္႔ႏွင့္ လူငယ္တစ္ဦး ေျခေထာက္အား သံႀကိဳးခ်ည္ထားသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရေသာအခါ ရင္ထဲမွာ စို႔နင့္စြာခံစားလိုက္ရၿပီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိလိုက္ပါသည္။

ခ်က္ခ်င္းအသိ၀င္ကာ စိတ္ထိန္း၍ ``ဪ...၀ဋ္ႀကီးလိုက္တာ ညီေလးရာ´´ဟုစိတ္ထဲမွာေျပာေနမိပါ သည္။

သူ႔အနားေရာက္၍ ေသခ်ာ ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ ထိုလူငယ္မွျပံဳးျပပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕အဖြဲ႕လည္း တတ္သေလာက္ မွတ္သေလာက္ ရွမ္းဘာသာစကားျဖင့္ ေနေကာင္းလား၊ ထမင္းစားၿပီးၿပီလား၊ တစ္ေယာက္တည္းလား စသည္ျဖင့္ အာလာပ၊ သလာပ စကားမ်ားေျပာရာ ကၽြန္ေတာ္တို႕က စကား တစ္ခြန္းေျပာလွ်င္ သူျပန္ေျပာေနတာက စကားအခြန္းေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာ ကၽြန္ေတာ္တို႕လည္း သိတဲ့ဟာသိ မသိတဲ့ဟာ မသိနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေလး ေခၽြးျပန္ခဲ့ရတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့ (ၾကားျဖတ္ေပၚလာေသာ ျဖစ္စဥ္ျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ ရွမ္းဘာသာစကားကၽြမ္းက်င္စြာေျပာတတ္သူကို ေခၚမလာမိျခင္းျဖစ္ပါသည္။) သူ႔ကို ဒီတဲေလးမွာေနတာ ဘယ္ႏွႏွစ္ရွိၿပီလဲေမးေတာ့ (၂၆)ႏွစ္ဟုေျပာပါသည္။ အသက္ ဘယ္ေလာက္ရွိ ၿပီလဲေမးေတာ့ (၂၅)ႏွစ္တဲ့ ဒီစကားကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လဲေကာင္းေကာင္း နားလည္လိုက္ပါတယ္။ အသက္ က(၂၅)ႏွစ္ ေနတာက(၂၆)ႏွစ္ဆိုေတာ့ သူေျပာခ်င္တာေတြေလွ်ာက္ေျပာေနတာဘဲ...။ ေစာေစာကလည္း သူေျပာခ်င္တာေတြေလွ်ာက္ေျပာေနတာျဖစ္မွာဘဲဆိုၿပီး ေတြးမိလိုက္ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္လည္း ရွမ္းျပည္ေရာက္တဲ့ (၁၉)ႏွစ္တာ ကာလအတြင္း တတ္ထားသမွ် ရွမ္းစကား အကုန္ေျပာပစ္တာ ဘာမွေျပာစရာမက်န္ေတာ့ဘူး ဆက္လဲမေျပာတတ္ေတာ့ဘူး အဲ့ဒါနဲ႔ သူ႔ကိုႀကိဳးခ်ည္ထားတဲ့ သစ္ေခါက္ပင္ကို ဗီြဒီယိုရိုက္ဖုိ႔ေျပာလိုက္ရာ သံႀကိဳးေဖါက္၍ခ်ည္ထားေသာ သစ္ပင္မွာ အသားတက္၍ ပိတ္ေနပါၿပီ စိတ္မေကာင္းစရာပါ။ (ကၽြန္ေတာ္တို႔ မွတ္တမ္းတင္ခဲ့ေသာ ဓါတ္ပံုမ်ားႏွင့္ ဗီြဒီယိုဖိုင္ကို ပူးတြဲေဖာ္ျပထားပါသည္။)

ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္အတူ ပါလာေသာ မဇၩိမလူမႈကူညီေရးအသင္းသား ေမာင္ဘာသဲလ္(ခ)ကိုေအာင္သူကို ထုိလူငယ္အား ေဆးလိပ္မီးညိႇ႔တိုက္ရန္ႏွင့္ အနားတြင္ကပ္္၍ သြားထိုင္ေပးရန္ ေခ်ာ့ေျပာလိုက္ၿပီး မိမိရရ ဓါတ္ပံုအျမန္ရိုက္လိုက္ပါတယ္၊ Ipad ႏွင့္ ရိုက္လိုက္တာျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ရိုက္ၿပီးေသာ ဓါတ္ပံုကို ထိုလူငယ္အား ျပန္ျပရာ ခ်က္ခ်င္းမ်က္လံုးအၾကည့္မ်ားေျပာင္းသြားသည္ကို သတိထားလိုက္မိသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္းခ်က္ခ်င္း ကိုေအာင္သူအား အနားမွအျမန္ထလာရန္ေျပာၿပီး ထိုစိတ္ေ၀ဒနာရွင္ လူငယ္အားေကာင္းမြန္စြာႏွဳတ္ဆက္၍ ျခံထဲမွထြက္ခြါလာခဲ့ပါေတာ့သည္။

တာခ်ီလိတ္မွာလည္း အာဇာနည္ေန႔အခမ္းအနားအစီအစဥ္ရွိေနေသာေၾကာင့္ သူ႔မိဘမ်ားႏွင့္မေတြ႔  ျဖစ္ေတာ့ဘဲ ခ်က္ခ်င္းျပန္လာလိုက္ရပါသည္။

ထိုလူငယ္အေၾကာင္း အက်ဥ္းခ်ံဳးသိရသည္မွာ စိတ္ေ၀ဒနာျဖစ္ရျခင္း အေၾကာင္းမွာ မ်ိဳးရိုးလိုက္ျဖစ္တာဟု သိရၿပီး သူ႔ကိုလႊတ္ေပးထားလွ်င္ ေတြ႔ရာ ကေလး၊ လူႀကီးပါမက်န္ တုတ္ႏွင့္ လိုက္ရိုက္တတ္ေသာေၾကာင့္ ထိုသို႔ သံႀကိဳးခ်ည္ထားရျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း သူ႔မိဘမ်ားမွာလည္း တစ္ရက္ (၃)ႀကိမ္လာၾကည့္ေၾကာင္း ထမင္းစားရန္ကိစၥ၊ အေပါ့အေလးသြားရန္ကိစၥမ်ားကို မိဘမ်ားမွ လာေရာက္ လုပ္ကိုင္ေပးသည္ဟု သိရွိရပါသည္။

ထိုစိတ္ေ၀ဒနာရွင္လူငယ္အား ကၽြန္ေတာ္တို႔ မဇၩိမလူမႈကူညီေရးအသင္းမွ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ကူညီၿပီး ေဆးကုသေပးခ်င္ပါသည္။ မည္သို႔မည္ပံုကူညီလွ်င္ေတာ့ ပို၍အဆင္ေျပနိင္မည္၊ စေသာအၾကံေကာင္း၊ နည္းလမ္းေကာင္းမ်ားရွိပါက မိဘျပည္သူ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမမ်ားမွ အႀကံဥာဏ္ေပးၾကပါရန္ ေလးစားစြာ ေမတၱာရပ္ခံအပ္ပါသည္။

 ပုထုဇေနာ ဥမၼတေကာတဲ့ ပုထုဇဥ္လူသားေတြဟာ အရူးေတြဘဲဆိုတဲ့အတိုင္း ပုထုဇဥ္ လူသားထဲက လူခ်င္းမို႕ အရူးခ်င္းအတူတူ ရြာအျပင္ပို႕ခံထားရတဲ့ အပယ္ခံလူသားအား တကယ္အမွန္ ကူသြားၾကပါစို႕လားဗ်ာ။။။။။။။။။။။