မအားလို႔ မေရးျဖစ္တဲ့ ကၽြန္မအတြက္ ေရးစရာအေၾကာင္းေလး ေပၚလာျပန္ေတာ့ ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ ေရးလိုက္ရျပန္ပါၿပီ။
၁၆-၉-၂၀၁၃ ညေန (၅) နာရီခြဲေလာက္အခ်ိန္မွာေပါ့ အသက္ (၂၁) ႏွစ္အရြယ္ တက္သစ္စ လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္ ထိုင္းႏိုင္ငံ၊ မယ္ဆိုင္ၿမိဳ႕ေလးမွာ ေယာင္လည္လည္နဲ႔ ဘယ္သြားရမွန္းမသိ၊ ဂ်ိဳင္းေထာက္ကိုအားျပဳလို႔ အမိျမန္မာႏိုင္ငံအလံေတြ လႊင့္ထူထားတဲ့ တာခ်ီလိတ္ၿမိဳ႕ကို ျမင္လုိက္ရေတာ့ လွမ္းေနတဲ့ေျခလွမ္းေတြ၊ အမိျမန္မာႏိုင္ငံကို အားကိုးႀကီးစြာနဲ႔ မယ္ဆိုင္-တာခ်ီလိတ္ အမွတ္ (၁) ခ်စ္ၾကည္ေရးတံတားေပၚမွာ ယိုင္နဲ႔နဲ႔ေျခလွမ္းေတြနဲ႔ အားအင္ေတြထည့္ၿပီး ေလွ်ာက္ခဲ့တာ ည (၆) နာရီ ေမွာင္စပ်ိဳး တံတားႀကီးပိတ္ေတာ့ တာခ်ီလိတ္ၿမိဳ႕ကို ေရာက္ခဲ့ရၿပီေပါ့။
တာခ်ီလိတ္ၿမိဳ႕ကို ေရာက္ခဲ့ျပန္ေတာ့ အားကိုးစရာ ရွာခဲ့ရျပန္ပါတယ္။ အားတင္းေလွ်ာက္ေနရင္း ျဗဳန္းဆို မိုးေတြ ရြာခ်လိုက္ပါေရာ၊ ကံဆိုးမသြားရာ မိုးလိုက္လို႕ရြာဆိုသလို အသိမရွိ၊ သြားစရာမရွိ၊ စားစရာမရွိ အားငယ္စိတ္ေတြနဲ႔ ျပန္လာခဲ့ေပမယ့္ ဘယ္သြားလို႔ ဘယ္လာရမွန္းမသိေတာ့ ေရွ႕မွာျမင္ေတြ႕ရတဲ့ ရပ္ကြက္ရံုးေလး တစ္ခုကိုဝင္ၿပီး နားခိုခြင့္ေလးေတာင္းလိုက္ပါတယ္။ ေအာ္သာေခၚေနေပမယ့္ ရံုးထဲမွာ လူမရွိတဲ့အတြက္ အိပ္စက္နားခိုခြင့္ မရခဲ့ပါဘူး။
ဒီလိုနဲ႔ နီးစပ္ရာ ရွမ္းဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကို သြားေရာက္ၿပီး အိပ္ခြင့္ေတာင္းေပမယ့္ မိုးေတြရြာေနတာရယ္၊ ဂ်ိဳင္းေထာက္တစ္ဖက္နဲ႔လူမို႔ ေတာင္းစားတဲ့သူမ်ား ထင္သလားမသိ၊ အိပ္စက္နားခိုခြင့္မရခဲ့ျပန္ပါဘူး။ မိုးသည္းသည္းမွာ အားတင္းၿပီး ေခါင္းငိုက္စိုက္ခ်ကာ လမ္းမအတိုင္း ေလွ်ာက္လိုက္တာ အမွတ္ (၁) ခ်စ္ၾကည္ေရးတံတားေပၚကို ျပန္ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ တံတားေပၚက ကူညီပါရေစဆိုတဲ့အတိုင္း ျမန္မာႏိုင္ငံရဲတပ္ဖြဲ႕ဝင္မ်ား တာဝန္က်တဲ့ရံုးခန္းကို အားကိုးႀကီးစြာေရာက္ခဲ့ရပါတယ္။ ရဲတပ္ဖြဲ႕ဝင္တစ္ဦးရဲ႕ စာနာကူညီမႈေၾကာင့္ မိုးစိုေနတဲ့ အဝတ္ေတြလဲခြင့္ရၿပီး တစ္ညတာ ရဲကင္းမွာ အိပ္စက္ခဲ့ရတဲ့အတြက္ ေကာင္ေလးရဲ႕ ရင္မွာ ေက်းဇူးတင္ေနမိပါတယ္။ ရဲတပ္ဖြဲ႕ဝင္ရဲ႕ ကူညီေျပာျပမႈေၾကာင့္ (၁၇-၉-၂၀၁၃) နံနက္မွာ တာခ်ီလိတ္ၿမိဳ႕ ျပန္လည္ထူေထာင္ေရးစခန္းေရွ႕ကို ေရာက္ခဲ့ရပါတယ္။
ျပန္လည္ထူေထာင္ေရးရံုးဟာ မူးယစ္ေဆးဝါးျဖတ္ၿပီးတဲ့ သင္တန္းသားေတြေနတဲ့ ေနရာျဖစ္တဲ့အတြက္ ဘယ္သြားရပါ့မလဲဆိုတဲ့ အသိေတြနဲ႔ ဝမ္းနည္းအားငယ္ေနတဲ့ ေကာင္ေလးအေၾကာင္း သိရေတာ့ မဇၩိမလူမႈကူညီေရးအသင္းမွ ျပန္ၾကားေရးတာဝန္ယူထားတဲ့ ေမာင္ထက္ေက်ာ္လင္းနဲ႔ အတူကၽြန္မ ေကာင္ေလးရွိေနတဲ့ ျပန္လည္ထူေထာင္ေရးရံုးေရွ႕ကို ေရာက္ခဲ့ရပါတယ္။
ေကာင္ေလးကိုေတြ႕လိုက္တာနဲ႔ ကၽြန္မရင္ထဲ စိတ္မေကာင္းျခင္း မ်ားစြာျဖစ္မိပါတယ္။ ဂ်ိဳင္းေထာက္ တစ္ဖက္နဲ ေျခတစ္ဖက္မရွိတဲ့ ကေလးကို ေတြ႕လိုက္ရေတာ့ ကၽြန္မရင္ထဲခံစားရတာ အမွန္ပါ။ အေမေမြးတုန္းက ေျခလက္အဂၤါျပည့္စုံေပမယ့္ ဒီလိုဘဝမ်ိဳး အေမကသားကို ျပန္ေတြ႕ခဲ့ရင္ မိခင္ရင္မွာ ဘယ္ေလာက္ေၾကကြဲမလဲဆိုတဲ့ ခံစားမႈမ်ဳိး ကၽြန္မရင္ထဲျဖစ္ေပၚမိပါတယ္။
ကေလးရဲ႕နာမည္ကို ေမးလိုက္ေတာ့ ေမာင္ေစာလွႏိုင္ (ခ) ေမာင္ႏိုင္စိုး ျဖစ္ေၾကာင္း၊ အသက္ (၂၁) ႏွစ္ရွိၿပီး၊ မြန္ျပည္နယ္၊ မုတၱမၿမိဳ႕ဇက္ဆိပ္အမွတ္ (၂) မွာ ေမြးခ်င္းေမာင္ႏွမ (၄) ေယာက္နဲ႔အတူ မိခင္မုဆိုးမနဲ႕ အတူေနထိုင္ၿပီး၊ သူဟာ တတိယေျမာက္သားျဖစ္တဲ့ အေၾကာင္းေျပာျပပါတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ (၆) ႏွစ္က ထိုင္းႏိုင္ငံေတာင္ပိုင္း ကၽြန္ဖုန္ၿမိဳ႕မွာရွိတဲ့ ေရာ္ဘာၿခံတြင္ သြားေရာက္ အလုပ္လုပ္ကိုင္ခဲ့ၿပီး၊ လြန္ခဲ့ေသာ ၂လခန္႕က ေရာ္ဘာၿခံအတြင္း ေနထိုင္ၾကသူ ျမန္မာအခ်င္းခ်င္း စကားမ်ားရာမွ မေတာ္တဆ ထိခိုက္မိၿပီး ညာဘက္ေျခေထာက္ ဒူးေအာက္ပိုင္း ျပတ္ေတာက္သြားခဲ့ရပါတယ္။ ကၽြန္ဖုန္ၿမိဳ႕နယ္ေဆးရံုမွာ ၂ လၾကာ တက္ေရာက္ခဲ့ၿပီး ေဆးရံုတက္စဥ္အခ်ိန္ ထိုင္းႏိုင္ငံေဆးရံုမွ ဆရာမမ်ား၏ ကူညီေစာင့္ေရွာက္မႈျဖင့္ ေနခဲ့ရေၾကာင္းေျပာျပပါတယ္။ ၂ လျပည့္လို႔ ေျခေထာက္ သက္သာခ်ိန္မွာေတာ့ ဆရာမေတြရဲ႕ ကူညီေပးမႈေၾကာင့္ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕ေပၚေရာက္ခဲ့ရပါတယ္။
ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕မွ မဲေဆာက္ကိုသြားရင္ မုတၱမျပန္လို႕ရၿပီဆိုတာ သိထားတာမို႔ ေတြ႕တဲ့ မီးရထားေပၚ တက္စီးၿပီးလာခဲ့တာ က်င္းမိုင္ၿမိဳ႕ကိုေရာက္သြားခဲ့ပါတယ္။ က်င္းမိုင္မွတဆင့္ မဲေဆာက္သြားခ်င္ေၾကာင္း ေျပာေပမယ့္ နားၾကားမွားၿပီး၊ မယ္ဆိုင္ကားေပၚကို စီးနင္းလိုက္ပါခဲ့ရျပန္ပါတယ္။ မယ္ဆိုင္ၿမိဳ႕ေရာက္မွ မဲေဆာက္ၿမိဳ႕မဟုတ္ေၾကာင္း သိလိုက္ရတဲ့အတြက္ အားကိုးတႀကီး ျမန္မာႏိုင္ငံဘက္ကို ေရာက္ရင္ ကူညီမယ့္သူေတြ႕မွာဘဲ ဆိုတဲ့အသိေလးနဲ႔ အားကိုးစြာလာခဲ့ေၾကာင္း ေျပာျပပါတယ္။
ကၽြန္မလည္း မဇၩိမလူမႈကူညီေရးအသင္း ဥကၠ႒ ဦးတင့္ေဆြထံ အျမန္အေၾကာင္းၾကားၿပီး ေလာေလာဆယ္ ေနထိုင္စားေသာက္ရန္အတြက္ စီစဥ္ရင္း ျပန္လည္ထူေထာင္ေရးစခန္းမွ ဆရာဦးမိုးဦးအား အကူအညီေတာင္းၿပီး ၁ရက္ ၂ရက္ေနခြင့္ျပဳေပးဖို႔ အကူအညီေတာင္းခဲ့ပါတယ္။
မဇၩိမလူမႈကူညီေရးအသင္း ဥကၠ႒ ဦးတင့္ေဆြမွာ တာခ်ီလိတ္ၿမိဳ႕နယ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးႏွင့္တကြ "ထိုင္းႏိုင္ငံ မယ္ဆိုင္ၿမိဳ႕ေရာက္ ျမန္မာႏိုင္ငံသားမ်ားအား ကူညီေစာင့္ေရွာက္ေရးႏွင့္ ေစ့စပ္ညႇိႏႈိင္းေရးေကာ္မတီ"ႏွင့္ ေတြ႕ဆံုေပးခဲ့ၿပီး ေနရပ္ျပန္ရန္အတြက္ အကူညီေပးခဲ့ၾကပါတယ္။ ၾကက္ေျခနီအသင္းမွလည္း ေျခတုတပ္ဆင္ႏိုင္ရန္ ဆက္သြယ္မႈေတြ ျပဳလုပ္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ခရီးစရိတ္မ်ားကိုလည္း ကၽြန္မတို႔အသင္းနဲ႔အတူ "ထိုင္းႏိုင္ငံ မယ္ဆိုင္ၿမိဳ႕ေရာက္ ျမန္မာႏိုင္ငံသားမ်ားအား ကူညီေစာင့္ေရွာက္ေရးႏွင့္ ေစ့စပ္ညႇိႏႈိင္းေရးေကာ္မတီ"မွလည္း လွဴဒါန္းေပးခဲ့ၾကပါတယ္။ ေလယာဥ္ကြင္းအထိ ကၽြန္မတို႔ လိုက္လံပို႔ေဆာင္ေပးခဲ့ၾကပါတယ္။
အေရးႀကီးရင္ ေသြးစည္းတယ္ဆိုတဲ့ စကားအတိုင္း ကၽြန္မတို႔ ျမန္မာေတြရဲ႕စိတ္ဓာတ္က ျမန္မာျပည္သား ဒုကၡေရာက္ေနတာကို ၾကည့္မေနဘဲ ေဆြမ်ိဳးပမာ ကူညီေစာင့္ေရွာက္ၾကတဲ့ စိတ္ဓာတ္က ေလးစားေလာက္ပါေပတယ္။ ေလယာဥ္ကြင္းေရာက္ေတာ့ မိခင္ထံျပန္ရေတာ့မယ္၊ အေမ့ကိုေတြ႕ရေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ေၾကာင့္ ဝမ္းသာမႈရင္မွာ အျပည့္ရွိေနေပမယ့္ ဒုကိၡတဘဝနဲ႕ မိဘရင္ခြင္ျပန္ႏိုင္ဖို႔ အားတင္းတဲ့ ေျခလွမ္းေတြနဲ႔ ေလယာဥ္ေပၚကို တက္သြားခဲ့ပါတယ္။ ေမာင္ႏိုင္စိုးရဲ႕ ေနာက္ေက်ာျပင္ကိုၾကည့္ရင္း ဝမ္းသာ၊ ဝမ္းနည္း ကၽြန္မရင္ထဲမွာ ခံစားခဲ့ရပါတယ္။
ဝမ္းသာတာကေတာ့ အခက္အခဲေတြ၊ ဒုကၡေတြႀကံဳခဲ့ရေပမယ့္ ကူညီမယ့္သူေတြနဲ႔ ေတြ႕ရၿပီး အဆင္ေျပစြာ မိဘနဲ႔ျပန္ဆက္သြယ္ေပးႏိုင္ခဲ့တာကို ပီတိျဖင့္ ဝမ္းသာရေပမယ့္၊ ေမြးရပ္ေျမ မုတၱမၿမိဳ႕မွာရွိတဲ့ အိမ္ကိုေရာက္ရင္ေတာ့အေမေရ သားျပန္လာၿပီလို႔ ေအာ္ေျပာလိုက္တဲ့ အခ်ိန္ ခြဲခြာေနတာၾကာၿပီး အဆက္အသြယ္မရတဲ့သားရဲ႕ အသံကိုၾကားလို႔ အိမ္ထဲကေန သားေလးျပန္လာၿပီ ဆိုၿပီး ေျပးထြက္လာမယ့္ အေမတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေျခလွမ္းေတြဟာ သားေလးေမာင္ႏိုင္စိုးရဲ႕ ဒုကိၡတဘဝေလးကို ေတြ႕လိုက္တယ္ဆိုရင္ မိခင္တစ္ေယာက္ရဲ႕ရင္ထဲက သားသမီးအေပၚ ထားရွိတဲ့ေမတၱာေတြနဲ႕ ဆို႔နင့္ေၾကကြဲၿပီး သားကိုရင္မွာေပြ႕ဖက္လို႔ ငိုလိုက္မည့္ျဖစ္ျခင္းရယ္လို႔ ကၽြန္မေတြးရင္း ဝမ္းနည္းမိပါတယ္။
ဒီျဖစ္ရပ္မွန္ဇာတ္လမ္းေလးဟာလည္း ကၽြန္မတို႔ မဇၩိမလူမႈကူညီေရးအသင္းရဲ႕ အမွတ္တရတစ္ခု ျဖစ္ရျပန္ပါတယ္။
အသက္ (၂၁) ႏွစ္အရြယ္ဆိုတာ ပညာရွာရမယ့္ အရြယ္ဘဲရွိပါေသးတယ္။ အခုေတာ့ မိသားစုစားဝတ္ေနေရးေၾကာင့္ မိဘကို လုပ္ေကၽြးဖို႕ ေရျခားေျမျခားတိုင္းတစ္ပါးကိုသြားၿပီး ရတဲ့အလုပ္ လုပ္၊ ဒုကၡေတြနဲ႕ရင္ဆိုင္ေနၾကရတာ အမ်ားႀကီးပါဘဲ၊ အေကာင္းဆံုးကေတာ့ ဒီအရြယ္မွာ မိဘရဲ႕ ေအးျမတဲ့ရင္ခြင္မွာေနၿပီး လံုျခံဳစိတ္ခ်ရတဲ့ အမိျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္မွာဘဲ အလုပ္ေတြလုပ္ေစခ်င္ပါတယ္။
အကယ္၍မ်ား မသြားမျဖစ္လို႔ တိုင္းတစ္ပါးကို အလုပ္သြားလုပ္ၾကရတဲ့ လူငယ္ ေမာင္မယ္မ်ားကို ေျပာျပခ်င္တာကေတာ့ တိုင္းတစ္ပါးမွာ ဒုကၡေတြနဲ႔ ေတြ႕ႀကံဳတဲ့အခါ ငါတို႔အတြက္ အမိျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္မွာ ျမန္မာႏိုင္ငံသားေတြအတြက္ ကူညီေစာင့္ေရွာက္ေပးတဲ့အသင္းေတြ အဖြဲ႕ေတြရွိေနပါလားဆိုတာကို မေမ့ပါနဲ႔၊ သတိရလိုက္ပါ။ အခက္အခဲႀကံဳက အမိျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ကို အျမန္ျပန္လာခဲ့ပါ။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ကူညီမယ့္သူေတြ အဆင္သင့္ေစာင့္ႀကိဳေနပါတယ္ဆိုတာ ကမၻာတစ္ဝွမ္းမွာ ေနထိုင္အလုပ္လုပ္ေနၾကတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံသူ/သားေတြကို ေျပာလိုက္ပါရေစ။
ဒီလိုဘဲ ေမာင္ႏိုင္စိုးအတြက္ ေႏြးေထြးတဲ့ အမိရင္ခြင္မွာ နားခိုၿပီး မိသားစုနဲ႔ က်န္ရွိတဲ့ ဘဝခရီးကို အားမေလွ်ာ့ဘဲ ယိုင္ေနတဲ့ေျခလွမ္းေတြ ေျခတုေလးတပ္လို႔ မယိမ္းမယိုင္ ဆက္လက္ေလွ်ာက္လွမ္းႏိုင္ပါေစလို႔ မဇၩိမလူမႈကူညီေရးအသင္းဥကၠ႒ အစ္ကိုႀကီး ဦးတင့္ေဆြနဲ႕ ကၽြန္မတို႔ အသင္းသူ၊ အသင္းသားမ်ားမွ ဆုေတာင္းေပးလိုက္ပါတယ္။
ဒီေဆာင္းပါးေလးကို ကၽြန္မနဲ႔ ထပ္တူ ေဝမွ်ခံစားေပးႏိုင္ၾကပါေစ။
Tachileik Online News
web: www.tachileik.net
Facebook: www.fb.com/TachileikNews
Youtube: www.youtube.com/
Email: [email protected]
▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬
