ကေလးငယ္ တစ္ေယာက္ရဲ႕ မ၀ံ့မရဲ ငိုညည္းသံ သဲ့သဲ့ေလးေနာက္မွာ လိုက္ပါလာတဲ့ အသံက ကမာၻၿပိဳတဲ့ အသံလား ၀ုန္း၊ ဒိုင္း၊ တဒက္ဒက္နဲ႔ အိမ္ေျခ(၅၀)ေလာက္ရွိတဲ့ ရြာထဲမွာ ငရဲခန္းလား လွ်ပ္တပ်က္ ယမ္းေငြ႕ေတြေ၀ေနၿပီ၊ မီးေလာင္ေနတဲ့ အိမ္ပ်က္ေတြ ေတြ႕ရာလူူ လက္ဆြဲၿပီး ေျပးေနၾကရၿပီ........
၂၀၁၅ ခုႏွစ္ ေအာက္တိုဘာ (၁၅)ရက္ေန႔ဟာ တစ္ႏိုင္ငံလံုး အပစ္အခတ္ ရပ္စဲေရး အတြက္ တိုင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္ေတြနဲ႔ လက္မွတ္ထိုးၾကတဲ့ေန႔မွာပါ။ လက္နက္ကိုင္ေတြ ေဘာပင္ကိုင္ၿပီး လက္မွတ္ထိုးေနေပမယ့္ တိုင္းရင္းသား ေဒသေတြမွာေတာ့ ေသနတ္ေတြနဲ႔ အျပန္အလွန္ စကားေျပာေနၾကပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံဟာ စစ္ဒဏ္သင့္ခဲ့တာ ဒုတိယကမာၻစစ္ကတည္းကစၿပီး လြတ္လပ္ေရးရခဲ့တဲ့ ေနာက္ပိုင္း ႏွစ္ေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာ စြဲကိုင္ထားတဲ့ ယံုၾကည္ခ်က္ေတြအတြက္ အသက္ေတြမ်ားစြာ စေတးခဲ့ရၿပီ။ မ်ိဳးဆက္တိုင္း စစ္ဒဏ္ မသင့္ခဲ့တဲ့မ်ိဳးဆက္ တိုက္ပြဲသံမၾကားခဲ့တဲ့မ်ိဳးဆက္ဆိုတာ မရွိခဲ့ပါဘူး။
တိုက္ပြဲေတြကို ဘယ္လို အမည္နာမေတြေပးေပး တကယ္နစ္နာတာကေတာ့ ျပည္သူေတြပါဘဲ၊ တိုက္ပြဲရဲ႕ ရလဒ္ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံတိုးတက္မႈေတြမရွိခဲ့လို႔ သူမ်ားႏိုင္ငံကို အစုလိုက္ အျပံဳလိုက္ ထြက္သြားၾကတာဟာ ထမင္းတစ္နပ္စားဖို႔အတြက္ သူမ်ားခိုင္းဖတ္ ကၽြန္သြားလုပ္ဖို႔ ပါ။
အယူေတြ ၀ါဒေတြ ဒီအခ်ိန္မွာ ခဏထားၾကပါဦး ေနာက္တတ္လာမယ့္ မ်ိဳးဆက္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဒီအေမြဆိုးႀကီးဆက္မေပးခ်င္လို႔ပါဗ်ာ။
Facebook ဖြင့္လိုက္ခ်ိန္မွာဘဲ ကေလးမေလး တစ္ေယာက္ စာရြက္ကိုင္ထားတာ။ စာရြက္ထဲမွာ ေရးထားတာ စစ္ေဘးေရွာင္ ဒုကၡသည္စခန္းမွာရွိတဲ့ စစ္ေဘးေရွာင္ က်ား၊ မ ဦးေရစာရင္းေတြပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တိုက္ပြဲ မရွိတဲ့ ၿမိဳ႕ေတြက ကေလးေတြ ေက်ာင္းေတြမွာ စာေကာင္းေကာင္း သင္ေနရခ်ိန္၊ အစာေကာင္းေကာင္း စားေနခ်ိန္၊ မိဘရင္ခြင္ ၀င္အိပ္ေနခ်ိန္ ဒီကေလးေတြ ေကာက္ညွင္း တစ္ဆုတ္ကို ငရုတ္သီးေထာင္းနဲ႔စားေနတာ မျမင္ရက္စရာဗ်ာ၊ အားလံုးက ကၽြန္ေတာ္တို႔ တစ္ေရတည္းေသာက္၊ တစ္ေျမတည္း ေနေနတဲ့ အေသြးအသား အရင္းေတြပါ၊ အသားအေရာင္နဲ႔ ေျပာဆိုတဲ့ ဘာသာစကားေတြတာ ကြဲသြားတယ္၊ ျမန္မာေျမမွာေနတဲ့ လူေတြရဲ႕ ႏွလံုးသားေတြ ဘယ္ေတာ့မွ မေ၀းပါဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံကို လြတ္လပ္ေရး အျပည့္မေပးခ်င္လို႔ ေသြးခြဲအုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့တဲ့ တိုင္းတစ္ပါးသားေတြကိုေတာင္ ပင္လံုစာခ်ဳပ္နဲ႔ သက္ေသျပခဲ့ၿပီးၿပီ အခုလို ေျပာင္းလဲေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ေသြးဆက္ကြဲေနရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေနာက္မ်ိဳးဆက္ကို ဘယ္လိုမ်က္ႏွာျပရမလဲ။
ကိုယ့္သားခ်င္းေတြ ကိုယ့္ေဆြမ်ိဳးေတြ၊ အျပစ္မဲ့ ကေလးေတြ၊ စစ္ေဘးသင့္ေနတာ၊ ငိုညည္းရွိဳက္သံေတြ ၾကားေနရတာ၊ ကိုယ့္အိုးကိုယ့္အိမ္မွာ ေအးေအးလူလူ မအိပ္ရတာ၊ မေနရတာ။
စာဖတ္သူတို႔ အေနနဲ႔ သူတို႔ေနရာ တစ္ရက္မေျပာဘူး တစ္နာရီေလာက္ ၀င္ၾကည့္ေပးပါလား၊ ကေလးေတြရဲ႕ ႏွလံုးသားထဲ ခဏေလာက္ စာနာေပးပါလား၊ အနာဂတ္မေျပာနဲ႔ မနက္ျဖန္ေတာင္ ဘာမွန္းမသိဘူး၊ ယမ္းေငြ႕ေတြၾကား ဗံုးသံေတြၾကား၊ ရဲရဲ၀ံ့၀့ံ မငိုရဲတဲ့ အျဖစ္ ခံစားေပးပါ၊ နားလည္ေပးပါ။
ဘယ္သူမွားတယ္ မေျပာဘူး။ မွားတယ္၊ မွန္တယ္ မေျပာပါဘူး၊ လက္နက္ကိုင္ၿပီး ျပည္သူကို မကာကြယ္ဘဲ ကိုယ္ပိုင္နယ္ေျမလို႔ လက္ညိွးထိုးၿပီး ကာကြယ္ေနတဲ့သူေတြ၊ အာဏာေတြမက္ေနတဲ့ လူေတြ၊ ခင္ဗ်ားတို႔ အတၱအတြက္ ဒီကေလးေတြ ဘယ္ေလာက္ ေၾကာက္ရြံ႕ခဲ့ရၿပီလဲ၊ မိဘေတြ ဘယ္ေလာက္ ထိတ္လန္႔ခဲ့ရၿပီလဲ၊ ေက်းဇူးျပဳၿပီး ခင္ဗ်ားတို႔ ျငင္းခံုတာကို စားပြဲခံုေပၚေျပာင္းေပးပါ ခင္ဗ်ားတို႔ လက္ထဲက ေသနတ္ေတြက ပန္းေတြ မဟုတ္ဘူးဗ်၊ က်ည္ဆံေတြ အိုးမဲ့ အိမ္မဲ့ေတြ ျဖစ္ေစတယ္၊ ၀မ္းနည္းေၾကကြဲမႈေတြ ျဖစ္ေစတယ္၊ ဆာေလာင္မႈေတြ ျဖစ္ေစတယ္၊ အနာဂတ္ ကေလးေတြကို စာနာေပးၾကပါဗ်ာ............။
အခုဆိုရင္ ရွမ္းျပည္နယ္အလယ္ပိုင္းမွာ ျဖစ္ေနတဲ့ တိုက္ပြဲေတြရပ္ဖို႔ လူထုလက္မွတ္ေတြ လိုက္ေကာက္ေနတာ လူငယ္ေတြပါ။ သူတို႔ ဘာေၾကာင့္ အပင္ပန္းခံေနလဲသိလား အျပစ္မဲ့တဲ့ ညီေတြ ညီမေတြကို မၾကည့္ရက္လို႔ပါ။
စစ္ေဘးေရွာင္စခန္းက ပုခက္ထဲ ငိုေနတဲ့ ကေလးပံုေတြ ရီေ၀တဲ့ မ်က္၀န္းေတြ၊ ေၾကာက္ရြံ႕ေနတဲ့ ထိတ္လန္႔မွဳေတြ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လက္မွတ္ေလးေတြနဲ႔ ရပ္တန္႔ေပးႏိုင္ မလားဆိုတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ သဲ့သဲ့ေလးအတြက္ ႀကိဳးစားၾကည့္တာပါ၊
ကၽြန္ေတာ္ လက္မွတ္လိုက္ေကာက္ေပးရင္း အင္တာဗ်ဴးေလးေတြလုပ္ခဲ့တယ္။ စစ္တမ္းေလးယူၿပီး သတင္းေလး လုပ္မယ္ဆိုၿပီးေတာ့ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ မထင္မွတ္ဘဲ ေတြ႕လိုက္ရတာ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီး တစ္ေယာက္က သူ႔ဆရာမေတြေရွ႕၊ လူအမ်ားေရွ႕ စစ္ပြဲအေၾကာင္းေျပာရင္ မ်က္ရည္ေတြက်လာတယ္ ဆိုတာဘဲ ႏွလံုးသားရွိတဲ့သူတိုင္း စစ္ပြဲကို မုန္းၾကပါတယ္ဗ်ာ၊
ကၽြန္ေတာ္ရရွိတဲ့ စစ္ေဘးေရွာင္ ဒုကၡသည္ စာရင္းအရ လဲခ်ားမွာ အေယာက္(၅၀၀)၊ မိုင္းရႈးမွာ အေယာက္ (၁၀၀၀)၊ ဟိုင္းပါးမွာ အေယာက္ ( ၁၂၃၇ )၊ ဝမ္ဝမွာ အေယာက္(၁၀၀၀)၊ မိုင္းေနာင္မွာ အေယာက္ (၃၈၀)၊ ေက်ာက္မဲမွာ အေယာက္ (၁၀၀၀)၊ ဒါ့အျပင္ အမ်ားႀကီးက်န္ေနပါေသးတယ္။ လားရွိဳးမွာလည္း စစ္ေဘးေရွာင္ေတြ ေရာက္ေနသလိို ရွမ္းျပည္နယ္ အႏွံ႔အျပားကို ထြက္ေျပးတိမ္းေရွာင္ေနၾကတာပါ။
တိုက္ေနတဲ့ (၂)ဖက္စစ္သည္ေတြက တစ္ေျမတည္းေမြး၊ တစ္ေရတည္းေသာက္ေနတဲ့ တစ္ႏိုင္ငံတည္းက ဆိုးတူေကာင္းဘက္ ညီေနာင္ေတြပါ။ မေကာင္းတဲ့ စနစ္တစ္ခုေၾကာင့္ အားလံုးအက်ိဳးမဲ့ခဲ့ၿပီး ဆက္ၿပီး က်ိဳးမဲ့ေအာင္ ဆက္မလုပ္ၾကပါနဲ႔ ကေလးေတြကို သနားပါ။ အနာဂါတ္ကို ဖြင့္ေပးပါ။
စစ္ပြဲေတြ ရပ္တန္႔ဖို႔အတြက္ ျပည္သူေတြရဲ႕ လက္မွတ္ေတြကို Youth Shan State Network(ရွမ္းျပည္နယ္ လူငယ္ကြန္ယက္)က ဦးေဆာင္ၿပီး ေကာက္ေနၾကပါၿပီ၊ အဲ့လိုပဲ တာခ်ီလိတ္မွာလည္း ေကာက္ခံေနပါၿပီ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရွမ္းျပည္တ၀ွမ္း စစ္ပြဲေတြရပ္ဖို႔ လက္မွတ္ေတြ လိုအပ္ေနပါၿပီ၊ တာခ်ီလိတ္ၿမိဳ႕မွာရွိတဲ့ မိဘျပည္သူတို႔ရဲ႕ စစ္ပြဲကို ကန္႔ကြက္ေၾကာင္း လက္မွတ္ေတြစုၿပီး သက္ဆိုင္ရာ အဖြဲ႕အစည္းေတြနဲ႔ တပ္မေတာ္ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္ဆီပို႔မွာပါ။
