ၿပီးခဲ့တဲ့ရက္က ဧရာဝတီတိုင္းေဒသႀကီး ေရၾကည္ၿမိဳ႕နယ္ ၊ ငါးသိုင္းၿမိဳ႕/အသုတ္ၿမိဳ႕မ်ားသို႔ ေရေဘး
ေထာက္ပံ့ေရး ပစၥည္းမ်ား လွဴဒါန္းၿပီး ၾသဂုတ္လ(၂၆)ရက္ေန႔ ညေန(၄)နာရီအခ်ိန္ခန္႔မွာ အသုတ္ၿမိဳ႕မွ ေမာ္ေတာ္ယာဥ္ (၄)စီးျဖင့္ ပုသိမ္ၿမိဳ႕သို႔ ထြက္ခြါလာခဲ့ပါတယ္။
အသုတ္ၿမိဳ႕နဲ႔ ကံကေလးလမ္းခြဲက (၈) မိုင္ကြာေဝးၿပီး ၎လမ္းခြဲမွ ပုသိမ္ၿမိဳ႕ကို (၃၈)မိုင္နဲ႔(၂)ဖာလံုေဝးကြာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကားေလးဟာ ပြိဳင့္အျဖစ္ေရွ႕ဆံုးမွ ဦးတည္ေမာင္းလာစဥ္ ကံကေလး လမ္းဆံုအေရာက္ လမ္းေဘးမွာ လက္ကိုင္ျခင္းကိုကိုင္ၿပီး အျဖဳအစိမ္းဝတ္ ေက်ာင္းဆရာမတစ္ဦးမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကားကိုလက္ျပ၍ ကားၾကံဳစီးလိုတဲ့ မ်က္ႏွာေလးႏွင့္ မဝံ့မရဲျဖစ္ကာ အကူအညီ ေတာင္းေနတာကို ကားေမာင္းေနရင္း ကၽြန္ေတာ္လွမ္းေတြ႕လိုက္ရလို႔ ဆရာမေလးကို ေက်ာ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကားကို ရပ္ေပးလိုက္ပါတယ္။
ဆရာမေလးကို လွမ္းၿပီး “ ဆရာမ ဘယ္သြားမွာလဲဗ် ” ဟု လွမ္းေမးေတာ့ “ပုသိမ္ကို ကားၾကံဳ လိုက္ခ်င္လို႔ပါ”တဲ့..
“ ကဲ...လာ ..လာ ” ဆိုၿပီး ကားေနာက္ခန္းထဲ ဝင္ထိုင္ခိုင္းၿပီး “ဆရာမေလး ဘယ္ကလာၿပီး စာလာသင္တာလဲ၊ အေဖာ္ေကာ မပါဘူးလားဗ်..” ဟုေမးၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဒီေန႔မွ အေဖာ္က ခြင့္ယူထားလို႔ပါတဲ့.. သူတာဝန္က်တာက အသုတ္ၿမိဳ႕ွနဲ႔ ကံကေလး( ႀတိဂံ)လမ္းဆံုအၾကား “ ယိုးဒယားတက္ကုန္းေက်းရြာ" အထကတန္းေက်ာင္းက မူလတန္းျပဆရာမေလးျဖစ္
ေၾကာင္းေျပာျပ မိတ္ဆက္ပါတယ္။
ေန႔စဥ္ နံနက္ (၄)နာရီခြဲ ထၿပီး ပုသိမ္ၿမိဳ႕ ယိုးဒယားတက္ကုန္းေက်းရြာအထိ လိုင္းကားစီးမယ္ဆိုပါက တစ္ရက္ကို (၁၅၀၀)က်ပ္ ကုန္က်ၿပီး ကားခမေပးဘဲ အခမဲ့ စီးနင္းခြင့္မရွိေပမယ့္လည္း မိန္းမသား တစ္ေယာက္အဖို႔ ကားခ မတတ္ႏိုင္တဲ့ ရက္မ်ိဳးဆိုရင္ စပယ္ယာမ်ားရဲ႕ မသိမသာ
ျငဴဆူကဲ့ရဲ႕ေျပာဆိုခံရတဲ့ အျပင္ မီးရထားနဲ႔ သြားမယ္ဆိုရင္လည္း (၂)နာရီၾကာျမင့္စြာ စီးရၿပီး လူၾကားထဲမွာ လက္မွတ္စစ္မ်ား၏ ျငဴဆူ သတိေပးစကားမ်ားလည္း ခံခဲ့ရၿပီး ယခုလိုဆရာမဆိုတဲ့ ဂုဏ္ပုဒ္ကို ေဘးခ်ိတ္လို႔ လမ္းဆံုလမ္းဂြေဘးတြင္ ေနဝင္ခ်ိန္အထိ မရွက္မေၾကာက္ ေန႔စဥ္ ကားတားစီးေနရတဲ့ ဆရာမတစ္ေယာက္ရဲ႕ဘဝကို ျမင္မိ ၾကားမိေတာ့ ကားေပၚပါလာသူ ကၽြန္ေတာ္တို႕အားလံုး စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတာ အမွန္ပါ..။
ဆရာမတစ္ေယာက္ရဲ႕ လစာနဲ႔ေန႔စဥ္ လိုင္းကားစီးၿပီးလမ္းဆံုမွတဆင့္ အသုတ္ၿမိဳ႕လမ္းအတိုင္း ( ၄ ) မိုင္ခန္႔ ဆိုင္ကယ္ထပ္ငွားရျပန္တယ္၊ ဒီအထဲ မူးယစ္ရမ္းကား ေနာက္ေျပာင္တတ္သူမ်ားရဲ႕ ရန္ကလည္း ေၾကာက္ရျပန္၊ ရြာကေပးထားတဲ့ တဲသာသာအိမ္ကေလးကလည္း မလံုျခံဳတဲ့အတြက္ မေနရဲျပန္..
“ဒါဆိုရင္ ..ဆရာမက ေန႔စဥ္ ဒီလိုကား တားစီးတဲ့အခါ ဘယ္လိုကားမ်ိဳးကိုေရြး
ၿပီးတားသလဲဗ်..” ဟု ေမးၾကည့္ေတာ့ “ ပံုမွန္ Light Truck ကားေတြကိုပဲ ေစာင့္ၿပီးတားစီးပါတယ္။ ေစာင့္ရင္း မိုးခ်ဳပ္တာမ်ိဳး ရွိသလို ေနာက္ဆံုးမရရင္ေတာ့ လိုင္းကားကိုပဲ တက္စီးၿပီး ဆင္းတဲ့ အခါက်ရင္ စပယ္ယာက မၾကားတၾကားနဲ႕ “ဆရာမျဖစ္ၿပီး,...မသိတတ္ဘူး ..ေလာကမွာ အလကားရတာ ဘာရွိလဲ ” ဆိုၿပီး မထိတထိေျပာတာလဲခံရတာပါပဲရွင္..” လို႔ ေျပာျပပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔လို အိမ္စီးကားမ်ိဳးကို မဝံ့မရဲ အရဲစြန္႔ၿပီးတားစီးရတာလဲ အႀကိမ္ႀကိမ္ပါပဲတဲ့ဗ်ာ..
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြဟာ ကူညီ႐ိုင္းပင္းတတ္တယ္တဲ့ ၊ ကိုယ္ခ်င္းစာနာစိတ္ အျပည့္ရွိၾကတယ္တဲ့ ၊ ပရဟိတစိတ္ေတြလဲ ရွိၾကျပန္တယ္တဲ့၊ ယဥ္ေက်းပ်ဴငွာၾကတယ္တဲ့...
အခုလို ဆရာ/မေလးမ်ားရဲ႕ ဘဝအခက္အခဲေတြ ေနရာတိုင္းမွာ ရွိေနၾကမွာပါ ၊ ကိုယ့္တူ ကိုယ့္သားသမီးေလးမ်ားရဲ႕ အသိပညာ ၊ အတတ္ပညာေတြကို သင္ၾကားေပးေနတဲ့ ဆရာ/မေလးမ်ားရဲ႕ တဒဂၤ အခက္အခဲမ်ားကို ခရီးသြားရင္း ကုသိုလ္စိတ္ကေလးနဲ႔ ကူညီေပးၾကေစလိုပါတယ္၊
ဆရာမေလး အဖို႔ကေတာ့ ဒီလိုကားႀကံဳလိုက္စီးရတဲ့ ဘဝက အေတာ္ကေလး ရင္းႏွီးကၽြမ္းက်င္ေနေလာက္
ၿပီလို႔ထင္ပါတယ္ ...
ဒီလိုေနရာမ်ိဳးကို ဒီဆရာမေလးမ်ားမွ ေငြထုပ္ႀကီးပံုေပးၿပီး တမင္သက္သက္ ေတာင္းယူထားပံုမရသလို ေငြ
မလိုက္ႏိုင္လို႔ ဒီလိုေနရာမ်ိဳးေတြကိုမ်ား တာဝန္က်ရရွာသလားလို႔ မဆီမဆိုင္အေတြးမ်ားက ေတြးမိလာရင္း
ေန႔စဥ္ ကားတားစီးရတဲ့ ဘဝမ်ိဳးမွ အျမန္ဆံုးလြတ္ကင္းၿပီး ကားတားစီးတဲ့ အခါမ်ိဳးမွာလည္း ကူညီ ႐ိုင္းပင္းၿပီး စိတ္ေစတနာေကာင္းတဲ့ သူမ်ားနဲ႕ၾကံဳေတြ႕ရပါေစလို႕ ဆုေတာင္းလိုက္ပါတယ္ ဆရာမေလးေရ......
ေဆာင္းပါး။ ။ စည္သူေမာင္
