ရှမ်းပြည်နယ်မြောက်ပိုင်း လောက်ကိုင်မြို့အား မတ်လ(၆)ရက်နေ့ နံနက်(၂)နာရီခန့်က MNDAA က ဝင်ရောက် တိုက်ခိုက်ရာမှ တိုက်ပွဲများဖြစ်ပွားပြီး ဒေသခံပြည်သူများ တိမ်းရှောင်နေရသော်လည်း လောက်ကိုင်ပြည်သူ့ ဆေးရုံတွင် ကျန်းမာရေးဝန်ထမ်းအချို့နှင့်အတူ ဆက်လက် တာဝန်ထမ်းဆောင်နေခဲ့သည့် လောက်ကိုင် ဆေးရုံအုပ်ကြီး ဒေါက်တာအောင်မြင့်ထွန်းအား မတ်လ(၃၀)ရက်နေ့က တွေ့ဆုံ၍ တိုက်ပွဲကာလအတွင်း လောက်ကိုင်မြို့ အခြေအနေများကို မေးမြန်းထားခြင်းဖြစ်ပါတယ်။

TNA ။ ။ လောက်ကိုင်မြို့မှာ တိုက်ပွဲဖြစ်တဲ့ကာလအတွင်း ဆေးရုံမှာ ဆက်လက်တာဝန် ထမ်းဆောင်ဖြစ်တဲ့ အခြေအနေလေး ပြောပြပေးပါလား။

Dr.AMT ။ ။ စဖြစ်တဲ့နေ့ကတော့ တိုက်ပွဲက တော်တော်ပြင်းထန်တယ်။ မနက် (၁) နာရီလောက်ကနေ မနက် (၅)နာရီကျော် (၆) နာရီလောက်အထိ ဖြစ်ကြတာဆိုတော့ တိုက်ပွဲကတော်တော်ကြမ်းတယ်။ ဖြစ်ပြီးတဲ့ နောက်တစ်ရက်မှာတော့ ဆေးရုံမှာရှိတဲ့လူနာတွေလည်း ကြောက်လန့်ပြီး အကုန်ဆင်းပြေးကုန်ကြတော့တာပဲ။ နောက် ဆေးရုံဝန်ထမ်းတွေ တော်တော်များများလည်း ကြောက်လို့ပြန်ကုန်ကြတာပေါ့။ နောက်တစ်ရက် ကျတော့ အဲဒီမှာ ကြံခုတ်ကြတဲ့သူတွေ (၁၈) ယောက်လောက် ဆေးရုံကိုရောက်လာကြတယ်။ အဲဒီအချိန်မှာ ကျွန်တော်က အစည်းအဝေးသွားတက်နေတာ။ သူတို့ (၁၈) ယောက်က ဆေးရုံမှာ ခဏနားချင်တယ်လို့ ပြောလာကြတယ်။ ဆေးရုံက သူနာပြုက ဆေးရုံကိုအဲဒီလို လာလို့မရဘူး။ ဒါကဆေးကုသတဲ့ဌာနပါ။ ကယ်ဆယ်ရေးစခန်း မဟုတ်ဘူးပေါ့။ အဲဒီလိုပြန်ပြောလိုက်တယ်။ အဲဒီအချိန်မှာ ကျွန်တော်က ပြန်ရောက်လာတယ်။ ကျွန်တော်နဲ့အတူ လောက်ကိုင်ခရိုင်အုပ်ချုပ်ရေးမှူးလည်း ရောက်လာတယ်။ အဲဒါနဲ့ခရိုင် အုပ်ချုပ်ရေးမှူးကို တင်ပြလိုက်တယ်။ သူတို့ (၁၈) ယောက်က နေစရာ၊ စားစရာ အခက်အခဲရှိနေလို့ ဒီမှာခဏနားခွင့်ပေးလိုက်မယ်ပေါ့။ ခရိုင်အုပ်ချုပ်ရေးမှူးကလည်း ခွင့်ပြုတာနဲ့ ကျွန်တော်လည်း ဆေးရုံမှာရှိတဲ့ စားသောက်စရာတွေကို ဝေပေးလိုက်တယ်။ မုန့်တွေပေ့ါ။ နောက်ကျတော့ ခရိုင်အုပ်ချုပ်ရေးမှူးက ကားတွေ စီစဉ်ပေးပါ့မယ်လို့ ပြောလာတယ်။ အဲဒီလိုလည်း သတင်းရသွားကြရော လူတွေ ခဏလေးနဲ့ များလာတယ်။ (၁၈) ယောက်ကနေ လူအယောက် (၃၀၀) လောက်ခဏလေးနဲ့ ဆေးရုံကို ရောက်လာကြတယ်။ ကားတွေ စီစဉ်ပေးနေတယ်ဆိုတဲ့သတင်းကို သူတို့အချင်းချင်း အချိတ်အဆက်ရသွားကြတော့ ဆေးရုံမှာ လူတွေက တဖြည်းဖြည်းနဲ့ များလာတော့ ဒီတိုင်းဆိုရင်တော့ မဖြစ်တော့ဘူးဆိုပြီး ပထမဦးဆုံး ကြက်ခြေနီအဖွဲ့နဲ့ အတူ လူတွေကို စာရင်းကောက်ယူလိုက်တယ်။ နောက်ပိုင်းကျတော့ ခရိုင်အုပ်ချုပ်ရေးမှူးတို့၊ ဒေသကိုယ်ပိုင် အုပ်ချုပ်ခွင့်ရ အဖွဲ့တွေကို တိုက်ရိုက်တင်ပြလိုက်တော့ ဒေသဦးစီးဥက္ကဌက လောလောဆယ် အဲဒီလူတွေ စားဖို့ဆိုပြီးတော့ ဆန်(၁၀)အိတ်ရယ်၊ တရုတ်ငွေ ယွမ် (၂၀၀၀) ရယ်ပေးလိုက်တယ်။ အဲဒါနဲ့ ခရိုင်အုပ်ချုပ်ရေးမှူးကနေတစ်ဆင့် ကိုးကန့်ကြက်ခြေနီအဖွဲ့တွေ၊ ဖောင်ဒေးရှင်းတွေနဲ့စုပြီးမှ နောက်  မထသတို့ ဘာတို့ပါပါတယ်။ မြို့နယ်ထဲက ဌာနဆိုင်ရာတွေကို အကူအညီတောင်းခံပြီးတော့ မတ်လ (၆) ရက်နေ့ တစ်ညထဲကို လူဦးရေ(၅၀၀) ကျော်လောက် လားရှိုးကို ပို့ပေးနိုင်လိုက်တယ်။ ဆေးရုံမှာတော့ လူ ( ၃၀၀ ) လောက် ကျန်နေတာပေ့ါ။

TNA။ ။ တိုက်ပွဲကာလမှာ ဆေးရုံက စစ်ဘေးရှောင်တွေကို ကူညီပေးနေခဲ့ရတာပေါ့နော်။ ဒီကာလအတွင်းမှာ တခြားက ကူညီဆောင်ရွက်ပေးနေတဲ့အခြေအနေတွေကရော ဘယ်လိုရှိပါသလဲ။

Dr.AMT။ ။ လူကလည်းသိပ်များတယ်ဆိုတော့ ကျွန်တော်တို့လည်း ချက်ပြုတ်မကျွေးနိုင်ဘူး။ နေ့လယ်ဘက် တွေကို မုန့်တို့ အချိုရည်တို့ဝေပေးလိုက်တယ်။ သူတို့မှာက အိုးခွက်ပန်းကန်တွေ ပါလာတယ်ဆိုတော့ ဒေသဦးစီးဌာနက ပေးတဲ့ဆန်ကို ဝေပေးလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ငါးသေတ္တာတွေဝယ်ပြီး လူ( ၂ ) ယောက်ကို တစ်နပ်စာ တစ်ဗူးနှုန်းနဲ့ ဆီတို့ဘာတို့ပါ ဝေပေးလိုက်တယ်။ အဲဒီအချိန်မှာ ဆေးရုံမှာ လူနာလည်းမရှိတော့ဘူး။ ဒါနဲ့ ဆေးရုံကို ယာယီကယ်ဆယ်ရေးစခန်းအဖြစ် အသုံးပြုလိုက်တော့မယ်ဆိုပြီးတော့ အဆောင်(၂)ဆောင် ရှိတာ ဖြစ်တဲ့အတွက် အမျိုးသမီးတွေကို အဆောင်တစ်ခု၊ အမျိုးသားတွေကို အဆောင်တစ်ခု၊ အဲဒီလိုခွဲပြီး ထားလိုက်တယ်။ မီးစက်ရှိပေမဲ့ ည (၇)နာရီလောက်ထိပဲ စက်နှိုးတယ်။ မီးအရမ်းလင်းနေရင်လည်း အန္တရာယ်ရှိနိုင်တယ်လေ။ စဖြစ်တဲ့နေ့ကနေ နောက်ထပ် (၃) ရက်လောက်ကတော့ အဲဒီလိုမျိုးပဲ ဆေးရုံမှာလည်း လူတွေရာနဲ့ချီပြီး ညအိပ် ကျန်နေတယ်။ ကားတွေနဲ့လည်း တစ်ရက်တစ်ရက်ကို လူ (၄၀၀) ထက်မနည်းဘူး ပို့ပေးလိုက်နိုင်တယ်။ (၉) ရက်နေ့ထင်တယ် ဝေဠုကျော်ဖောင်ဒေးရှင်းအဖွဲ့ တက်လာတယ်။ အဲဒီအချိန်ကစပြီး တော်တော်ကြီးကို အဆင်ပြေသွားတယ်။ ဘာလို့လဲဆိုတော့ ဝေဠုကျော်ဖောင်ဒေးရှင်းက ခေါက်ဆွဲခြောက်ဖာတွေ အများကြီး ပါလာတယ်။ ပေါင်မုန့်တွေ ရေတွေလည်း ပါလာတယ်။ နောက် ကိုဝေဠုကျော်ကိုယ်တိုင် ဒီအထိရောက်လာတယ်ဆိုတော့ ကျန်တဲ့ပရဟိတအသင်းတွေ စေတနာရှင်တွေ တော်တော်အားတက်သွားကြတယ်။ ကိုဝေဠုကျော်က (၃) ရက်လောက်နေသွားတယ်။ ပြီးတော့ မန်ခါးနယ် ဘက်ကနေ လူ(၈၀)လောက်ကိုလည်း မကြောက်မလန့် သွားပြီးဆွဲထုတ်ပေးခဲ့သေးတယ်။ ပို့ပေးတယ်။ အဓိကကတော့ ဖေါင်ဒေးရှင်းတွေ၊ စေတနာရှင်တွေရဲ့ကူညီမှုတွေရယ်၊ တစ်ချို့တွေရှိတယ်။ ကိုယ့်ကားနဲ့ကိုယ် တက်လာပြီး လူတွေလာသယ်ပေးသွားတဲ့ စေတနာရှင်တွေရှိတယ်။ နောက်ကြက်ခြေနီဌာနချုပ်ကလည်း ငါးသေတ္တာဗူး နှစ်သောင်းရယ်၊ ရွက်ဖျင်တဲတွေရယ် အဲဒါတွေကူညီပေးတယ်။ နောက်ပြီး ကုန်းကြမ်းဒေသ ၊ လောက်ကိုင်ဒေသမှာရှိတဲ့ ဝန်ထမ်းတွေ၊ ပညာရေးဝန်ထမ်းတွေ ၊ အုပ်ချုပ်ရေးဌာနတွေက ဝန်ထမ်းတွေ အတွက်လည်း အာဏာပိုင်အဖွဲ့အစည်းတွေရဲ့ လမ်းညွှန်မှုနဲ့ ရိက္ခာတွေကို သွားပြီးခွဲဝေပေးခဲ့တယ်။

TNA။ ။ လောက်ကိုင်ပြည်သူ့ဆေးရုံမှာ ဝန်ထမ်းဘယ်လောက်ရှိပြီး တိုက်ပွဲကာလအတွင်း ဘယ်နှစ်ယောက် ကျန်ခဲ့ပါသလဲ။

Dr.AMT။ ။ အဲဒီတိုက်ခိုက်မှုတွေမဖြစ်ခင်က လောက်ကိုင်ဆေးရုံမှာ ဝန်ထမ်းဦးရေ (၅၀)လောက် ရှိတယ်။ စဖြစ်တဲ့အချိန်ကနေ (၂၃) ရက်နေ့လောက်ထိကတော့ ကျွန်တော်အပါအဝင် ဆေးရုံဝန်ထမ်း ( ရ ) ယောက်ပဲရှိတယ်။ ကျွန်တော်ရယ်၊ ဌာနခွဲစာရေးရယ်၊ အထွေထွေအလုပ်သမား (၄) ယောက်ရယ်၊ ယာဉ်မောင်းတစ်ယောက်ရယ် စုစုပေါင်း (၇)ယောက်ပဲရှိတယ်။  လောက်ကိုင်မြို့မှာ တရုတ်ဆေးရုံ နှစ်ခု သုံးခုလောက်ရှိတယ်။ တရုတ်ဆေးခန်းကတော့ (၂၀၀) ကျော်လောက် ရှိတယ်။ ဒါပေမဲ့ တိုက်ပွဲဖြစ်ပြီး နောက်တစ်ရက်မှာ ဆေးရုံတွေကပိတ်ပြီး ပြေးကုန်ကြတော့ အဲဒီဆေးရုံ၊ ဆေးခန်းက လူနာတွေက ကျွန်တော်တို့ဆေးရုံကို ရောက်လာကြတာပေါ့။ ဒါပေမဲ့ လောက်ကိုင်မှာလည်း စစ်ဆေးရုံ ရှိတယ်။ ကျွန်တော့်ဆီ လာတဲ့ လူနာတွေက သေနတ်မှန်တာ၊ မိုင်းထိတာ၊ လက်နက်ကြီး အစအန မှန်တာတွေ အဲဒါတွေများတဲ့အတွက် စစ်ဆေးရုံက ဆေးတပ်မှုးကို အကူအညီတောင်းပြီးတော့ ဆေးရုံကားနဲ့ပဲ လူနာတွေကို ပို့ပေးလိုက်တယ်။ ဒါပေမဲ့ စစ်ဆေးရုံကလည်း လူနာတစ်ဝက်လောက်ကိုပဲ လက်ခံနိုင်တယ်။

ဖြစ်ပြီးနောက်တစ်ရက်မှာ လက်နက်ကြီးထိလို့ ခြေထောက်ပြတ်တဲ့နှစ်ဦး၊ ဗိုက်ထိတဲ့တစ်ဦး၊ မျက်လုံးထိတဲ့ တစ်ဦး အဲဒီလေးဦးကိုပို့ပေးတော့ ဒဏ်ရာ တော်တော်ဆိုးတဲ့သူတွေကိုတော့ နေပြည်တော်တို့၊ မင်္ဂလာဒုံတို့ ကိုဆက်ပို့တယ်ထင်တယ်။ ဒဏ်ရာဆိုးဝါးတဲ့လူနာတွေကို နေ့တိုင်း စစ်ဆေးရုံကိုပို့ပေးရတယ်။ ချုပ်တာတွေ၊ ဆေးထည့်တာတွေ ကို စစ်ဆေးရုံက လုပ်ပေးတယ်။ တချို့က လက်နက်မှန်တဲ့ဒဏ်ရာတွေ ရထားတယ်။ မြန်မာစကားကလည်း လုံးဝနားမလည်ဘူး။ လူနာစောင့်လည်း မပါဘူး။ အဲဒီလိုလူနာတွေကိုတော့ စစ်ဆေးရုံကိုပို့လို့မရဘူး။ ပြည်သူ့ဆေးရုံကပဲ အကုန်ကုသပေးရတယ်။ အဲဒီလူနာ စားသောက်ဖို့ကအစ ဆေးရုံကပဲ လုပ်ပေးရတာပေ့ါ။ တချို့လည်း လက်နက်ကိုင်အဖွဲ့ကနေ ဒဏ်ရာရပြီး လာကုတာမျိုးလည်း ရှိနိုင်တော့ သတိထားရတယ်။ ဖြစ်ပြီး လေးငါးရက်လောက်မှာ လောက်ကိုင်ဒေသဦးစီးဥက္ကဌရဲ့အိမ်ကို လာတိုက်ကြတာဖြစ်သေးတယ်။ အဲဒါလည်း အတော်ဆိုးတယ်။ RPG တွေဘာတွေပါပါတယ်။ ဆေးရုံနဲ့ဆို ဘာမှမဝေးဘူး။ တိုက်ပွဲကတော်တော်ကြာတယ်။ အဲဒီမှာလည်း ပေါင်မှာလက်နက်မှန်တဲ့ဒါဏ်ရာနဲ့ မြန်မာစကားမတတ်၊ လူနာစောင့်မပါတဲ့ လူနာတစ်ယောက်ဆေးရုံကို ရောက်လာတယ်။ ဆေးရုံမှာပဲ လက်ခံကုပေးလိုက်တယ်။ မတ်လ ( ၂၃ ) ရက်နေ့အထိတော့ ပြင်ပလူနာ အယောက် ( ၅၀ )လောက်ရှိတယ်။ ဖြစ်ပြီးတဲ့အချိန်ကစပြီးတော့ လောက်ကိုင်က တရုတ်ဆေးရုံ၊ ဆေးခန်းတွေ အကုန်ပိတ်သွားတဲ့အတွက် စစ်ဆေးရုံရယ်၊ ပြည်သူ့ဆေးရုံရယ်ပဲ ကျန်တော့တယ်။ စစ်ဆေးရုံကလည်း လုံခြုံရေးအခြေအနေအရ လူတိုင်းကိုပေးမဝင်တော့ဘူးဆိုတော့ ပြည်သူ့ ဆေးရုံကိုပဲ ရှိသမျှလူနာတွေက လာတက်ကြတော့တယ်။

ဖြစ်ပြီးတော့ တစ်ပတ်လောက်နေတော့ ပြည်သူ့ဆေးရုံမှာရှိတဲ့ ဘုရားကုန်းတော်ပေါ်မှာ ဗျူဟာတပ်က လာထိုင် တယ်။ တင့်ကားတပ်က သံချပ်ကာကား(၂)စီးရယ်လာထိုင်နေတာပေါ့။ (၂၃) ရက်နေ့ ညကျတော့ အဲဒီဗျူဟာ ကုန်း ကိုလှမ်းထုတယ်လို့ကြားတာပဲ။ ကျတာကတော့ လက်နက်ကြီးကျည်တွေက ဆေးရုံနားမှာလာကျတယ်။

TNA။ ။ ဆရာနဲ့အတူကျန်ခဲ့တဲ့ ဆေးရုံဝန်ထမ်းတွေက တာဝန်အရ ကျန်ခဲ့တာလား သူတို့သဘောအရလား။ သူတို့လုပ်ဆောင်ချက်ကို ဆရာဘယ်လိုမှတ်ချက်ပြုလိုပါသလဲ။

Dr.AMT။   ။ ကျန်နေခဲ့တဲ့ဝန်ထမ်းတွေက သူတို့သဘောနဲ့သူတို့ ကုသရေးမှာကူဖို့ ကျန်နေခဲ့တာ။ ဒီလိုပစ်ခတ်နေတဲ့ကြားမှာ ကျွန်တော်နဲ့အတူကျန်နေခဲ့တဲ့သူတွေကို ကျွန်တော့်အနေနဲ့လေးစားမိပါတယ်။

TNA။ ။လက်ရှိအခြေအနေအရ လောက်ကိုင်မြို့ ပြန်လည်ထူထောင်ရေးလုပ်ဖို့ အချိန်ဘယ်လောက် ယူရမယ်လို့ ယူဆပါသလဲ။

Dr.AMT။ ။ လောက်ကိုင်ကို ပြန်လည်ထူထောင်ရေးလုပ်မယ်ဆိုရင်တော့ ကျွန်တော့်အထင် တစ်လ၊ နှစ်လလောက်တော့ အချိန်ယူရမယ်ထင်တယ်။ ဘာဖြစ်လို့လဲဆိုတော့ မြို့ထဲမှာလက်နက်ကြီး ( ၁၀၇ ) တွေ ကျထားတာလည်း မနည်းဘူးလေ။ (၂၃ ) ရက်နေ့ မှာ လောက်ကိုင်မြို့ထဲကို သောင်းကျန်းသူတွေက (၁၀၇) တွေနဲ့ ပစ်တယ်။ (၂၄ ) ရက်နေ့ ညကအထိတော့ ပစ်သံခတ်သံနည်းနည်းကြားသေးတယ်။ ရွှေဆယ်မြို့သစ်၊ ကျူဖန်စတဲ့ လောက်ကိုင် မြို့ရဲ့အစပ်တွေမှာ လက်နက်ကြီးကျည်ဆံတွေကျတယ်။

TNA။ ။ တိုက်ပွဲဖြစ်တဲ့အချိန်မှာ အားလုံးတိမ်းရှောင်နေပေမဲ့ ဆရာတို့က ဘာကြောင့် ဆက်ပြီး တာဝန်ယူခဲ့တာပါလဲ။

Dr.AMT။ ။ ဘာကြောင့် သူများတွေထွက်ပြေးတဲ့အချိန်မှာ ကျွန်တော်တို့ထွက်မပြေးခဲ့ကြတာလဲဆိုတာကျတော့ ကျွန်တော်ကတော့ ဆေးရုံရဲ့အကြီးအကဲတစ်ယောက်လည်းဖြစ်တယ်။ ပြီးတော့ ကိုယ်က ဆရာဝန်ဆိုတော့ လူနာတွေကို ကုသပေးရမယ့် တာဝန်ရှိတယ်။ တစ်ခြားဌာနဆိုင်ရာတွေ၊ ဝန်ထမ်းတွေက သူတို့လုပ်ငန်းတွေကို ရပ်ထားလိုက်လို့ရတယ်။ နောက်မှဆက်လုပ်မယ်ဆိုလည်းရတယ်။ ကျွန်တော်ကျတော့ ဆရာဝန်ဖြစ်နေတယ်။ ပြီးတော့ တိုက်ပွဲဖြစ်နေတဲ့အချိန်ဆိုတော့ မတော်တဆမှုတွေက ပုံမှန်ထက်ပိုလာနိုင်တယ်။ လူနာ ပိုများလာမယ်။ နောက်ပြီး ရှိရှိသမျှဆေးရုံဆေးခန်းတွေက ပိတ်ကုန်တယ်ဆိုတော့ ဒဏ်ရာရတဲ့လူနာတွေကို ဘယ်သူက ကုပေးမှာလဲ။ ဒါကြောင့်မို့လို့ ကျွန်တော်က ဆေးရုံမှာပဲ ဆက်ပြီးတော့ တာဝန်ထမ်းဆောင်ပေး ခဲ့တာဖြစ်ပါတယ်။ ကျွန်တော့်မှာ တာဝန်ရှိလို့ ကျွန်တော်နေနေပေးခဲ့တာပါ။ ဆေးရုံလို့ ဆိုပေမဲ့ ကယ်လည်းကယ် ကုလည်း ကုပေး ခဲ့ရတာပေါ့။  ငြိမ်းချမ်းရေး အမြန်ဆုံးရစေချင်ပါပြီ။

ကျေးဇူးတင်ပါတယ်။

တွေ့ဆုံမေးမြန်းသူ #နေဖြိုးမြင့်