“ပရဟိတ” ပရဟိတဆိုတဲ့ စကားလံုးေတြ လိႈင္လိႈင္ၾကားေနလာရသလို ကိုယ္တိုင္လည္း ပရဟိတ လုပ္ငန္းေတြနဲ႔ ထိေတြ႕ေနရေတာ့ ႀကံဳႀကိဳက္ခဲ့ရတဲ့ ပရဟိတ အေၾကာင္းေလးေတြ တေစ့တေစာင္း
ေရးခ်င္စိတ္ေပၚလာမိတယ္။
ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ အခုလို ပရဟိတအဖြဲ႕အစည္းလုပ္ငန္းေတြ ေပၚေပါက္လာတယ္ ဆိုတာ ၀မ္းသာစရာ ႀကိဳဆိုစရာပါဘဲ။ ေနာက္တစ္ခုက ဒီပရဟိတဆိုတဲ့ အလုပ္ေတြမွာ လူငယ္ေတြ ပါ၀င္လာတာ စိတ္၀င္စားလာတာ အားက် ဂုဏ္ယူစရာပါ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ငယ္ငယ္က ပရဟိတ (သာေရး၊ နာေရး) အလုပ္ေတြဟာ လူႀကီးေတြနဲ႔ပဲ
သက္ဆုိင္တယ္လုိ႔ အယူအဆ မွားယြင္းမႈေတြ ရွိခဲ့သလို လူငယ္ေတြကိုလည္း အေရးတယူ ေနရာေပးခဲ့တာမ်ဳိး မရွိခဲ့ဘူး။ လူငယ္ေတြလုပ္ရင္ ေအာင္ျမင္မွာပဲဆိုတဲ့ ယံုၾကည္ခ်က္လဲ မရရွိခဲ့ဘူး။ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ယေန႔ေခတ္
အေနအထားအရ တစ္ႏုိင္ငံလံုး အႏွ႔ံအျပားမွာ ပရဟိတလုပ္ငန္းေတြ ၿမိဳင္ၿမိဳင္ဆုိင္ဆုိင္ ေပၚေပါက္လာခဲ့ၿပီး ဒီအဖြဲ႕ေတြမွာအင္တိုက္အားတုိက္ အလုပ္ေဆာင္ေနသူေတြဟာ လူငယ္အမ်ားစုပါဘဲ။ ၿမိဳ႕ရြာအႏွ႔ံအျပားက ပရဟိတေတြမွာ အမ်ားအားျဖင့္ နာေရးကူညီမႈ၊ ေသြးလွဴရွင္မ်ားအဖြဲ႕၊ ဆြမ္းေလာင္းအသင္း၊ ပညာေရး ေထာက္ပံ့မႈအဖြဲ႕ အစရွိသျဖင့္ အမ်ားဆံုးေတြ႕ျမင္ ၾကားသိေနရသလို ဖုန္းတစ္ခ်က္ဆက္လိုက္တာနဲ႔
အေၾကာင္းအရာ ကိစၥမ်ားမ်ား အဆင္ေျပသြားၾကတာပါဘဲ။
ဒီေတာ့ ဒီဘက္ေခတ္ အေျခအေနမွာ လက္ကိုင္ဖုန္းတစ္လံုးဟာ ပရဟိတလုပ္ငန္းေတြအတြက္
ၾကားခံပစၥည္း တစ္ခုဆိုတာ မွားမယ္မထင္ပါဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ ပရဟိတဟာ လူငယ္ေတြရဲ႕ ပါးစပ္ဖ်ားမွာ
ေရပန္းစားလာခဲ့တယ္။ ေကာင္းမြန္တဲ့ လကၡဏာပါ။ ဒါေပမဲ့ ေပၚပင္ မျဖစ္သင့္ပါဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုရင္ ဒီလုပ္ငန္းကို ေျမစမ္း ခရမ္းပ်ဳိးမယ့္ လူငယ္ေတြအတြက္ အယူလြဲ လမ္းမလြဲေစခ်င္တာေၾကာင့္ပါ။ ခံယူခ်က္ တိမ္းေစာင္းမသြားေစခ်င္တာေၾကာင့္ပါ။
ဘာေၾကာင့္ ဒီလိုေတြ ေျပာေနရသလဲဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္လည္း ပရဟိတလုပ္ငန္းကို ကုိယ္တုိင္ကုိယ္က် ပါ၀င္ေဆာင္ရြက္ေနသူတစ္ဦးျဖစ္လို႔ပါဘဲ။ ႏုိင္ငံျခားမွာ ေနခဲ့စဥ္အခါက ဒီလုပ္ငန္းေတြကို အေ၀းကပဲ အားျဖည့္ေဆာင္ရြက္ႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။ ကုိယ့္အမိေျမကို ျပန္ေရာက္ခဲ့ၿပီးပရဟိတေလာကထဲ ေျခခ်ခဲ့တာ (၂) ႏွစ္ ဆိုတဲ့ ကာလအတြင္းေရာက္ခဲ့ၿပီမို႔ ကုိယ္ႀကံဳေတြ႕ခဲ့ရတာေတြကို ေ၀မွ်ခ်င္စိတ္ ေပၚလာခဲ့ပါတယ္။
ခုတံုးလုပ္ခ်င္စိတ္၊ တစ္ခ်ဳိ႕က ကၽြန္ေတာ္/မ က ဘယ္ပရဟိတ အဖြဲ႕အစည္းကပါအစရွိသျဖင့္ အမ်ားရဲ႕ ယံုၾကည္မႈကို ရယူၿပီး မိမိရဲ႕ အတၱအတြက္ ကုိယ္က်ဳိးရွာခ်င္တဲ့ စိတ္ေတြကို ေတြ႕ျမင္ၾကားသိ ေနရတာဟာ အင္မတန္၀မ္းနည္းစရာပါဘဲ။
မိမိရဲ႕အမည္ လုပ္ငန္း ထင္ေပၚေက်ာ္ၾကားလိုသူေတြ အႏုပညာ၊ ဂီတ၊ စာေပ အစရွိသျဖင့္ ၎ရပ္၀န္းမွာ ရပ္တည္လိုသူ တစ္ခ်ဳိ႕ဟာလည္း ပရဟိတကိုအသံုးခ်ခံ ပစၥည္းလို သေဘာထားၿပီး ဒီနယ္ပယ္ထဲကို ေျခခ်လာၾကသလို အတန္အသင့္ အသိအမွတ္ျပဳျခင္း ခံရၿပီးတဲ့ ေနာက္မွာေတာ့ ပရဟိတကို ေက်ာခုိင္း သြားၾကျပန္ပါတယ္။
ထက္တက္ျမက္ျမက္ ရွိတဲ့သူ တစ္ခ်ဳိ႕ကေတာ့ ျပည္တြင္းျပည္ပ NGO, INGO စတဲ့
အဖြဲ႕အစည္းမ်ားႏွင့္ ခ်ိတ္ဆက္၍ သတင္းဓါတ္ပံု အေထာက္အထားအခ်ဳိ႕ကို
တင္ျပေတာင္းခံၿပီး ကုိယ္က်ဳိးရွာၾကသလို မိမိ၏မွီခိုမႈအတြက္ ၎အဖြဲ႕အစည္းမ်ားကို ကုန္ၾကမ္းေပး ကုန္ေခ်ာယူ သေဘာမ်ဳိးျဖင့္ အလဲအထပ္ျပဳလုပ္လာတာဟာ ရွက္ဖြယ္အတိပါ။
ေက်ာင္းေနအရြယ္မွာ “လက္ဦးဆရာမည္ထုိက္စြာ ပုဗၺာစရိယ မိႏွင့္ဘ” ဆိုတဲ့ စကားပံုလိုပါဘဲ။ ပရဟိတနယ္ပယ္မွာလည္း မိမိယံုၾကည္တဲ့သူ မိမိဆရာတင္တဲ့ လူပုဂၢိဳလ္ အဖြဲ႕အစည္း စသည္ျဖင့္ ဆရာတင္မွားရင္ သံသရာတစ္ခုလံုး ေမွာက္မွားမယ္ဆိုတာ မလြဲဧကန္ပါ။
အဇာတသတ္မင္းဟာ ေဒ၀ဒတ္ကိုဆရာတင္မွားလို႔ အပါယ္ငရဲမွာ စံျမန္းေနရတယ္ဆိုတာ ထင္ရွားတဲ့ သာဓကပါဘဲ။ ကုိယ္ႀကိဳးရွာ၊ စီးပြားရွာ၊ ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားမႈကို ရွာေဖြတာဟာ ပရဟိတေလာကနဲ႔ လားလားမွ မသက္ဆိုင္တဲ့ ေနရာပါ။ အင္မတန္မွလည္း စက္ဆုပ္ရြံရွာဖြယ္ ေကာင္းလွပါတယ္။ အမ်ားလွဴဒါန္းတဲ့ အလွဴ ပစၥည္း၊ ေငြ စတာေတြဟာ ပရဟိတသမားတစ္ဦးအတြက္ မစားေကာင္းတဲ့ အသီးပါ။ လံုး၀ လံုး၀
မေမွာက္မွားသင့္တဲ့ အရာဆိုတာ သတိခ်ပ္ေစခ်င္ပါတယ္။ မိမိကုိယ္တုိင္ ေငြေၾကးစိုက္ထုတ္ၿပီး လွဴဒါန္းတာမွ ပရဟိတမဟုတ္ပါဘူး။ အမ်ားလွဴဒါန္းတဲ့အရာကို မိမိအေနနဲ႔ စိတ္အားလူအားနဲ႔ ကူညီေဆာင္ရြက္တာ၊
မပ်က္ဆီး မေပ်ာက္ပ်က္ေအာင္ ထိန္းသိမ္း ေစာင့္ေရွာက္တာ၊ မိမိတတ္ႏုိင္တဲ့
အေနအထားကေနၿပီးေတာ့ ၀ုိင္း၀န္းအားျဖည့္ ေဆာင္ရြက္တာဟာလည္း ပရဟိတျမည္ပါတယ္။
လူစုလူေ၀းနဲ႔ေနရတာကို သေဘာက်လို႔ ပရဟိတလုပ္ငန္းလုပ္တာ မသင့္ေတာ္သလို မိမိ၏ အတၱေၾကာင့္ ပရဟိတလုပ္ငန္းေတြ အဖြဲ႕အစည္းေတြ ပ်က္စီးတာ၊ စိတ္၀မ္းကြဲတာ၊ ရပ္တန္႔သြားတယ္ ဆိုတာဟာ ဂုဏ္ယူစရာလုပ္ရပ္တစ္ခုမဟုတ္ပါဘူး။ မိမိ၏ကိုယ္က်ဳိးလုပ္ရပ္ေၾကာင့္ ပရဟိတသမားေတြကို အထင္ေသး
ႏွာေခါင္း႐ႈံ႕တဲ့ အျပစ္မ်ဳိးကို ေ၀းစြာ ေရွာင္ၾကည္သင့္ပါတယ္။ ပရဟိတကို အေရာင္တင္ရမယ့္ အခ်ိန္မွာ စုန္းျပဴးေတြေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔လူငယ္ေတြ မ်က္ႏွာမပ်က္ခ်င္ပါဘူး။ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္လွည့္ၿပီး
ရပ္တန္႔မသြားပါရေစနဲ႕။
၂၀၁၂ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္(၂)ရက္ေန႕
တာခ်ီလိတ္အြန္လိုင္းစာမ်က္ႏွာ
www.tachileik.net
